Scheiden & Delen met Jasmijn(54): ‘Door het systemisch coachen heb ik veel proceswerk kunnen doen vanaf mijn veertigste en hebben we elkaar op den duur ook wel weer gevonden.’

Jasmijn (54) scheidde na een relatie van zestien jaar, waarvan veertien jaar gehuwd. Inmiddels heeft zij een gelukkige nieuwe relatie en weer een plusgezin. Ruim 15 jaar gelezen zijn Jasmijn en haar ex-man uit elkaar gegaan. Haar huidige man kent ze al 12,5 jaar en zij is met hem al 5 jaar getrouwd. Jasmijn en haar huidige echtgenoot waren al in de veertig toen zij elkaar ontmoetten. Zelf heeft Jasmijn een dochter en haar partner heeft twee zonen. Alle drie zijn ze twintigers. Het was wel heel lastig in het begin van hun relatie. De kinderen waren op dat moment pubers.

Parentificatie
Zelf is Jasmijn ook een kind van gescheiden ouders. Jasmijn was veertien toen haar ouders gingen scheiden. Het gebeurde in de jaren ’70. Scheiden gebeurde toen niet zo snel. Voor vrouwen was het toentertijd niet zo makkelijk om te scheiden. Aanvankelijk schoot Jasmijn meteen onbewust in de zorgrol naar haar moeder toe. Jasmijn beseft dankzij systemisch coachen heel goed wat dat nu betekent, waarom kinderen dat doen, waarom kinderen meteen in de rol van de partner zijn geschoten. Jasmijn begon zich als jonge tiener te parentificeren en begon zich te gedragen als de partner van haar moeder. ‘Mijn broertje was jonger Ik nam dus ook de zorg over hem over. Toen ik zelf ging scheiden wist ik natuurlijk veel meer. Ik zei dan ook tegen mijn dochter: ‘Jij bent een kind. Ik ben een moeder. Jij hoeft je niet druk te maken over mij. Ik pak mijn eigen verantwoording.’

Haar moeder had in die tijd nauwelijks een direct netwerk om op terug te vallen. Zij woonden net in Flevoland. Zij gingen van Amsterdam naar zo’n ‘uithoek’. Haar moeder had toen nog geen vriendinnen in hun nieuwe woonplaats, waardoor zij Jasmijn als gesprekspartner gebruikte. Dat wilde Jasmijn natuurlijk met liefde doen ook al is dat natuurlijk niet iets voor een jonge tiener. Jasmijn voelde zich oud en rijp genoeg om dat te doen. ‘Daardoor ging ik me wel heel erg voegen naar haar en ben ik mijn eigen kindstuk uit het oog verloren en altijd bezig geweest met klaar staan voor anderen in plaats van ook naar mezelf te luisteren en voelen wat ik zelf wil.’

Het gezin kwam erachter dat haar vader een affaire had met iemand in Amsterdam. Die belde op een gegeven moment op naar hun huis met de vraag of haar vader aanwezig was. De vriendin van haar vader lag in het ziekenhuis en had hulp nodig van hem. Haar moeder confronteerde hem daarmee. Na een tijdje te hebben ontkend, gaf hij het wel toe. Jasmijn was aanvankelijk heel boos op die vriendin en besefte later dat haar vader hier ook een rol in heeft gehad. Haar vader kwam vaak terug en gaf dan het idee dat het allemaal weer goed was om vervolgens weer te vertrekken naar zijn minnares. Op een gegeven moment geloofde Jasmijn haar vader niet meer. In die tijd deden ouders zelden de moeite om te gaan voor co-ouderschap.

Foto door Josh Willink op Pexels.com

Jasmijn verloor haar vader ook als maatje, als vriend, als vader. Hij was er ook niet in de weekenden. Zij zag hem helemaal niet meer. Het raakt haar nog steeds als ze dat zegt. Haar innerlijk kind reageert. Als je pijn hebt en je benoemt je pijn dan doet het ongeacht de hoeveelheid pleisters die er op zitten nog steeds zeer. Het gegeven dat je een ander beeld had gewild voor je ouders en voor jezelf kan ontzettend zeer doen. Jasmijn beaamt dat grote verlangen naar dat gewenste beeld van haar ouders en zichzelf.

Haar vader is inmiddels overleden. Haar vader heeft die band ook niet echt kunnen herstellen. Door het systemisch coachen heeft zij veel proceswerk kunnen doen vanaf haar veertigste en hebben zij en haar vader elkaar op den duur ook wel weer gevonden. Ook door de scheiding bij haarzelf is er 5 jaar geen contact geweest. Toen dat een aantal jaren geleden hersteld was, ging haar vader dementeren. ‘Dus mis je ook een heel groot stuk van je vader in je leven.’

‘Je bent net als je vader’
Haar ouders gingen echt uit elkaar, toen zij inmiddels al 2 jaar in de jongste provincie woonden. ‘Dan mag je dat als puber gaan verwerken en daarbij kwam dat we terug moesten naar Amsterdam. Mijn moeder wilde heel graag terug. Dus weer moest ik een school verlaten en naar een nieuwe school. Een hele onzekere periode. Ik was een heel zichtbaar, extravert kind. Ik begon me in die tijd onzichtbaar te maken en begon me te richten op mijn studie.’ Jasmijn bleef alsmaar anderen pleasen om gezien te worden. Zij hoorde als puber maar een kant van het verhaal: het verbitterde perspectief van haar moeder. Haar moeder kon geen goed woord over haar vader opbrengen. Zij sprak vanuit haar pijn altijd slecht over haar vader tegen haar, waardoor Jasmijn een negatief beeld van haar vader kreeg.

Er ontstond ouderonthechting. Haar moeder besefte helemaal niet het gevolg van haar boosheid en verdriet over haar vader. Dat doet haar moeder – inmiddels tegen de 90 – nu nog. Als ze boos is en verdrietig is dan krijgt Jasmijn al snel de opmerking ‘Je bent net als je vader’ naar haar hoofd geslingerd. Jasmijn zegt dan wel ‘Ja mam, je wijst wel vijftig procent van mijzelf af.’ Dat vindt zij wel lastig als ouders dat doen. Nu Jasmijn zelf gescheiden is zorgt ze er bewust voor dat ze zich altijd positief over haar ex-partner uit tegenover haar dochter, juist omdat zij zelf heeft ervaren hoe dat voelt als dat niet gedaan wordt en welke gevolgen dat kan hebben. Jasmijn leek juist zo ontzettend op haar vader: communicatief, out-going, snel contact leggen met mensen. Als haar moeder haar dan afwees door haar op een negatieve wijze te vergelijken met haar vader, kwam dat altijd hard aan bij Jasmijn.

Foto door cottonbro op Pexels.com

Als jij je onafhankelijk kan opstellen, dan kan niemand je raken
Door de relatie van haar ouders betekende een relatie voor Jasmijn dat je als vrouw zowel vader als moeder diende te zijn en onafhankelijk van mannen. ‘Rijbewijs halen, HEAO diploma halen, iets van bewijsdrang dat ik het allemaal zelf kon. Dat is in het begin pittig geweest. Je denkt dat het allemaal normaal is. Dat je helemaal niet in de overgave naar mannen kan gaan.’ Zij had toen veel mannelijke energie: ‘ik kan het allemaal zelf’. Als jij je onafhankelijk kan opstellen, dan kan niemand je raken. In de periode dat haar moeder nog niet dementeerde, sloeg Jasmijn bijvoorbeeld een arm om haar moeder heen en werd dat al snel ontvangen met de opmerking ‘Ik ben een zelfstandige vrouw hoor, ik kan best wel alleen lopen.’ Jasmijn is juist dankzij het proceswerk zachter geworden. ‘Ik ben meer vanuit de vrouwelijke kant gaan zien en voelen, meer met vrouwen gaan doen. Dat ik meer op vrouwen mag leunen, hulp mag vragen. Dat was voorheen anders, het was vooral ‘moet, moet, moet.’

Kleurenkauwgombal
‘Toentertijd was er de behoefte om sterk te zijn, zodat niemand zag hoe kwetsbaar ik werkelijk was. Ik was altijd wel dicht bij mijn emotie. Als er iets was dan kon ik wel huilen. Er zijn ook mensen die hun ‘backoffice’ helemaal niet laten zien aan de buitenwereld.’ Jasmijn hoef je bij wijze van spreken maar even te prikken en ze wordt al gevoelig. Het opslaan van emoties en gevoeligheden is net als een kleurenkauwgombal, waarbij je na het harde laagje al snel bij de eerste gekleurde laagjes komt onderweg naar de kauwgombal komt. Al die gekleurde laagjes zijn allemaal opgeslagen opgestapelde emotionele laagjes elk voorzien van een eigen kleurlaag. Wat je opstapelt is eerder raakbaar. Als je dan eenmaal bij het zachte gedeelte komt, dan kan je er best wel lang op kauwen. Jasmijn is er al wat jaren op aan het kauwen. Zij heeft inmiddels heel veel geheeld. ‘Het schuldgevoel wat je altijd wel hebt gehad ook als kind en het verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van je moeder ging heel ver.’ Door systemisch coachen neemt zij vaak stellen waar waarbij een of beiden geen ouders hebben gehad als rolmodel om te laten zien hoe een relatie in de basis hoort te reilen en zeilen. Ook Jasmijn merkte dit op met haar partner.

Ouders als rolmodel
Haar vorige partner is 18 jaar ouder dan zij is. Hij heeft kinderen uit een eerder huwelijk. Samen met hem heeft Jasmijn een dochter. In dat huwelijk was zij niet haar zelf. Zij was in de veronderstelling dat ze een goed huwelijk had. Zij hadden het goed in het huwelijk. Haar toenmalige partner heeft op jonge leeftijd zijn moeder verloren en was ook een kind van gescheiden ouders. Hij zag in Jasmijn zijn verloren moeder en Jasmijn zag in hem haar verloren vader. Ze bevonden zich in een gebonden relatie geen verbonden relatie. De relatie die zij nu heeft, is veel diepgaander en mag alles er zijn. Omdat zij nooit een rolmodel heeft gehad, ging zij er van uit –zoals gezien bij haar ruziënde ouders terwijl zij als klein meisje met handen op haar oren op de trap zat – dat als ze ruzies hadden de logische reactie zou zijn ‘de relatie is over’.

Haar huidige partner, wiens ouders nog bij elkaar zijn, weet haar dan gerust te stellen dat het okay is om van mening te verschillen en dat je het samen oplost. Dat was voor haar een hele nieuwe beleving: zichzelf mogen zijn, dat het okay is als je iets niet leuk vindt. Haar echtgenoot laat zien dat je een eigen plek mag hebben, niet een die is opgelegd door een ander of door een situatie. Haar plek was er niet meer vanaf haar 14^e en daarna volgden allerlei nieuwe vormen van gezinnen, stiefgezinnen en zelf stiefmoeder worden in het eerste huwelijk. ‘Ik noem het zelf altijd bonus in plaats van stief. Ik was overal stief van. Dat is ook een rare plek. Ook in het systemisch veld. Is daar wel een plek voor. Je bent als stiefouder ook nooit echt ergens deel van.’

Je bent als stiefouder ook nooit echt ergens deel van
‘Toen ik ging scheiden van mijn ex-man. Kozen de kinderen die toen inmiddels in de twintig waren, waar ik ruim 10 jaar fijne momenten mee heb gedeeld, voor hem en heb ik nooit meer gezien. Wat doet dat met mij als ik een nieuwe man met kinderen ontmoet, zoals mijn huidige partner? Ik vond het heel lastig om me te hechten aan hem nu ik ervaren had dat de kinderen ook zo weer weg konden zijn.’ Nu is alles in het leven vergankelijk. Dat de kinderen uit het eerste huwelijk kozen voor hun vader, kan ook gedaan zijn uit zelfbescherming: ‘alweer een vrouw die uit ons leven verdwijnt’. De kinderen waren boos op Jasmijn, nu zij hun vader verdriet deed. En natuurlijk ook hun, ook al zullen ze dat zelf niet meteen zo toegeven.

Foto door fauxels op Pexels.com

Een relatie beginnen waarbij beide partijen een gezin inbrachten
‘Ik had even daarvoor, waarschijnlijk omdat ik het toen niet echt wilde, een relatie gehad met een getrouwde man. Hierdoor hoefde mijn dochter niet meteen met een nieuwe man of een nieuw gezin geconfronteerd worden. Het lijkt wel of ik het onbewust heb gedaan. Ik wilde haar niet meteen met iets nieuws opzadelen. Toen ik inmiddels een aantal jaren gescheiden was, kwam mijn huidige partner in mijn leven. Met hem klopte het beter. Na anderhalf jaar kwamen de kinderen zelf met de vraag: ‘Waarom gaan jullie eigenlijk niet samenwonen?’ Wij beseften toen dat de kinderen het zelf ook leuk vonden. Het was wel spannend. Beiden hadden we een eigen woning. Samen een nieuwe woning vinden, samen opnieuw beginnen: een nieuw huis voor ons, een nieuw huis voor de kinderen.’

De bezorgdheid van haar bonuskind was confronterend, het raakte oud zeer
‘Dat leek heel mooi. In mijn bonuskind herkende ik veel van mijzelf. Hij was heel erg bezig met het zorgen voor en het beschermen van zijn moeder. Als hij bij ons was, dat was om de ene week, vond hij het niet leuk, hij had langer tijd nodig om te wennen. De verbinding met hem duurde altijd wel twee dagen en dan kon ik zijn verdriet heel sterk voelen. Hij wilde liever bij zijn moeder zijn. Als hij er niet was zou er – in zijn beleving – wel iets met zijn moeder kunnen gebeuren. Ik voelde zijn ‘down’, zijn verdriet. Hierdoor wilde ik in het begin niet naar mijn eigen huis. Als hij thuis kwam van school dan ging ik naar een vriendin om daar een theetje te drinken en kwam ik pas thuis als zijn vader er was. Het was voor mij een moeilijke periode om met elkaar te vermengen.’

Foto door Darwis Alwan op Pexels.com

De bezorgdheid van zijn zoon was confronterend, het raakte oud zeer bij haar. Jasmijn voelde dat verdriet bij hem zo sterk en wist niet wat zij daarmee moest doen. ‘We wisten toentertijd niet wat er met hem aan de hand was, dat hij zo bang was voor de veiligheid van zijn moeder. Met zijn oudste verliep de communicatie beter en ging de omgang haar makkelijker af. Hij ging naar zijn kamer, deed gewoon zijn ding. Een opgewekte jongen die makkelijk kon switchen tussen het verblijf bij zijn vader en het verblijf bij zijn moeder.’

Bij het nieuwe samengestelde gezin kwamen ook praktische zaken kijken. De bonuskinderen lustten praktisch weinig, terwijl de smaakbeleving van haar dochter dermate was ontwikkeld door de extra-curriculaire culinaire passie van haar vader. ‘Dan heb je naar je gevoel aan je opvoedingsplicht voldaan en dan komt er een kind in je leven die nauwelijks iets lust.’

Juist als je een kind bent van gescheiden ouders ben je niet altijd bewust van het gegeven dat je een gekleurde bril hebt voor wat betreft relaties en dat je zo ontzettend je best doet om je relatie te laten slagen. Op het moment dat je je bewust bent geworden van je gekleurde bril, wordt je wat losser en wordt je wat liever voor jezelf. En daardoor zijn de verwachtingen van jou naar je partner toe realistischer. Deze bewustwording kan een relatie nieuw leven inblazen.

Verlangen naar verbinding
De cultuur, je gezin van herkomst, is zo bepalend voor hoe je onbewust in het leven staat. Die patronen, die dynamieken daar ga je op een gegeven moment last van krijgen. ‘Als je er geen last van hebt, kijk je er ook hoogstwaarschijnlijk ook niet naar.’ Zij komt vaak gescheiden ouders, kinderen van gescheiden ouders tegen. Elke keer heelt zij onbewust zichzelf in het contact met deze mensen. Momenteel is zij heel sterk bezig met de verbinding met zichzelf. ‘Ik dacht wel dat ik die had. Ik had zo’n last van mijn bekken en mijn rug. Het zat gewoon vast. Emoties die ik onbewust heb vastgezet. Via de bekkentherapeut ben ik erachter gekomen dat daar ook nog veel verdriet vast zat. Ik wilde graag een tweede kindje met mijn eerste man. Dat was niet gelukt omdat hij die wens niet deelde. Ook dat verdriet zat daar vast.’

‘Het is bijzonder hoe je ongemerkt zoveel boosheid en verdriet kunt vastzetten in je lijf. Toen las ik Brené Brown’s ‘Verlangen naar verbinding – Er echt bij horen en de moed om alleen te staan’. Ik was altijd maar naar buiten aan het treden om juist in verbinding met iedereen te zijn. Dat is natuurlijk fijn, maar hoe is het om in verbinding te staan met mijzelf en los te zijn van anderen? In die fase bevind ik nu. Het is heel bijzonder dat ik op dit moment pas toe kom aan mijn Zelf. Het loslaten is waar ik nu mee bezig ben. Het geeft een ontzettende verlichting in mijn rug. Nu mag ik echt genieten en in verbinding zijn met mijzelf.’

IJzige stilte
Met het tweede huwelijk kwam Jasmijn tot inzicht dat zij veranderd is en dat zij ook haar aandeel in het stuklopen van haar huwelijk heeft onderzocht. Hierbij werden ook hun communicatiepatronen onderling belicht. Na de scheiding hebben zij en haar ex-man lang niet met elkaar gesproken. Haar eigen ouders hebben ook dertig jaar niet met elkaar gesproken. Als kind vond Jasmijn dat vreselijk. Nu kwam haar ex-man hun kind brengen zonder haar aan te kijken. Jasmijn vond het verschrikkelijk dat hun kind hetzelfde zou overkomen. Haar mailtjes met het verzoek om het zo goed mogelijk te doen voor hun dochter leken hem niet wezenlijk te bereiken. Bijna tien jaar was er een ijzige stilte tussen hen.

Foto door Pixabay op Pexels.com

‘Deze ijzige stilte heb ik tijdens een opstelling onderzocht. Het voelde vreselijk. Je denkt als ouders er het beste aan te doen om niet boos te worden. Een kind voelt dat ook. Dus ja ik heb onderzocht wat mijn aandeel was en wat ik beter had kunnen doen in mijn eerste huwelijk.’

In haar huidige huwelijk bespreken Jasmijn en haar man ook echt alles met elkaar op basis van een gelijkwaardige relatie. In haar vorige huwelijk was dat niet mogelijk deels door het leeftijdsverschil en de verwachtingen. Het levensfase-verschil vond zij met name lastig. De zelfreflectie die zij in haar eerste huwelijk nauwelijks nam, neemt ze nu wel vaker. Sneller ‘sorry’ zeggen of het bespreekbaar maken.

Een aantal jaren geleden werd haar dochter 21 jaar. Zij wilde heel graag met haar beide ouders uit eten. ‘Dat hebben we gedaan. We hebben elkaar eerst ontmoet bij een Amsterdam café, we zijn gaan eten en onze dochter vroeg op een gegeven moment ‘Hallo zijn jullie nu nog niet uitgepraat?’  Het was supergezellig.’ Haar ex-man had inmiddels een bypass ondergaan. ‘Op zulke momenten ben ik dan blij dat ons kind haar beide ouders kan zien. De communicatie is in die zin beter geworden dat hij ook tegen onze dochter herinneringen ophaalt over mij. Ik mag er weer zijn. Met mij direct niet echt. De ijzige stilte is langzaamaan aan het breken.’ Wellicht dat door haar innerlijke werk en opstellingen meer rust is ontstaan bij haar ex-man.

De ruimte in een plusgezin om over pijn te praten
Jasmijn heeft een plusgezin. Anders dan haar partner is zij zelf net als haar kind en de kinderen van haar partner, een kind van gescheiden van ouders. Jasmijn merkte op dat het bijzondere is dat elk kind daarin een eigen pad te nemen heeft. Haar jongste bonuskind heeft uiteindelijk ook veel baat gehad bij systemisch coachen en is inmiddels zelf een ambassadeur van systemisch coachen geworden.’

Stiefmoeder of niet, haar eigen ervaring met systemisch coachen heeft hem een tool gegeven om zijn leven lucht en kleur te geven. Op foto’s van hun gezin met de kinderen is niet te onderscheiden welk kind bij welke ouder hoort. Het zijn kinderen die goed met elkaar overweg kunnen en elkaar ook kunnen missen. Er blijft altijd wel iets van stief in zitten. Als een van ons iets gaat doen met het eigen kind dan wordt het bonuskind wel eens vergeten. Het is geen bloedfamilie, het blijft altijd anders op de een of andere manier. Desalniettemin zijn zij heel hecht. Er wordt gezegd dat een samengesteld gezin ongeveer 7 jaar nodig heeft om zich als zodanig te formeren.

Het effect van een afwezige vader
Jasmijn heeft jongvolwassenen op haar pad in dit stuk met haar ervaring met systemisch coachen kunnen helpen. Zij merkt dat – net zoals het geval was bij haar dochter – dat de banden zijn verbroken met de vaders. Het doet Jasmijn dan ook goed om hen daarin te mogen helpen. Ook bij young professionals ziet ze welk effect een afwezige vader op een carrière kan hebben.

Tegenwoordig wordt er veel aandacht geschonken aan het kind bij scheiding, ook vanuit de overheid. Als professional met ‘het kind in scheiding’ als werkveld wordt er veel patchwork, Eerste Hulp bij scheiding, aangeboden

‘Het zou prachtig zijn als mensen en vooral kinderen met systemisch coachen minder verdriet zullen kennen en kunnen snappen hoe relaties werken en hoe je kunt communiceren. Het mooie zou zijn als de ouders van nu ook mee zouden leren.’ Jasmijn raadt ouders die systemisch coachen overwegen eerst te werken aan hun eigen stuk. ‘Je kunt niet alle pijn laten verdwijnen. Het is belangrijk kinderen ook te laten ervaren dat je ook gelukkig kunt zijn met bepaald verdriet, door verdriet wel onderdeel te laten blijven van het leven.’

Het blijven per slot van rekening emoties, niet uit te gummen emoties. Al zou er niet meer gescheiden worden omdat het perspectief dat men heeft van een relatie dermate is veranderd, waarbij die commitment niet meer het voor altijd bij elkaar blijven inhoudt. Dan nog kan het afscheid nemen een rouwproces teweegbrengen.

Jasmijn gelooft dat het ook ergens toe dient. ‘Het is een kwestie van opgroeien. Het is belangrijk dat ouders hun kind duidelijk maken dat zij de ouders zijn en het kind het kind mag blijven. Het kind hoeft hun problemen niet op te lossen.’

Jasmijn’s boodschap aan ouders in scheiding
‘Zet je kind voorop. Ook al heb je zoveel pijn en verdriet. Zorg dat het kind daarin niet wordt meegezogen. Maak kinderen duidelijk dat zij niet de reden zijn voor de scheiding. Laat het kind jullie last niet meedragen.’

Foto door Suzy Hazelwood op Pexels.com

Jasmijn vertelt over de sessie met zware objecten, zoals stenen in water, heel veel op elkaar gestapelde boeken en tijdschriften, die deelnemers mogen gebruiken in een opstelling. Zo was er iemand die een stapel boeken vasthield tegenover een ouder en zij wilde niets aan die ouder teruggeven. Ze ging nog liever kapot dan dat ze de last die ze voor haar ouder droeg teruggaf. Jasmijn leerde om datgene dat bij een ander hoorde terug te geven. Er zijn zoveel mensen die een last van een ouder meedragen zonder enig besef daarvan of omdat zij er niets van willen weten.

Juist bij parentificatie zie je dat veel. Ook Jasmijn herkende dat. Dat deed ze ook bij haar moeder. Tegenwoordig kan ze er wel naar kijken in de trant van ‘het is haar lot’. ´Ik snap waarom zij is zoals zij is. Ik neem haar als moeder zoals zij is. Hierdoor kan ik met meer mededogen naar haar kijken.´ Als mensen dan iets zeggen over haar, reageert ze niet meer defensief en kan ze zeggen: ‘Ja, dat klopt. Zo is mijn moeder.’

Ga op zoek naar die stukken, die allebei bij jou horen
Aan kinderen die zich herkennen in het verhaal van Jasmijn als kind wil Jasmijn graag het volgende meegeven. ´Vraag om hulp om de band met allebei de ouders te behouden. Je kunt niet leven als je enkel de helft van jezelf accepteert of de ander wegstopt. Je bent dan niet volledig. Ga op zoek naar die stukken, die allebei bij jou horen. Zij het middels coaching, opstellingen of wat dan ook. Als het bewustzijn er maar mag komen dat ze dat allebei nodig hebben. Dat betekent niet per se dat je met de afwezige ouder om moet gaan, wel dat je daarin een stukje rust kunt vinden.´

De gebruikte naam ‘Jasmijn’ is om privacyredenen gefingeerd.

Mocht je naar aanleiding van dit portret geïnteresseerd zijn in coaching met familieopstellingen, neem dan eens een kijkje bij Zichtbaar ondernemen

 

Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com

Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com

Advertentie

Scheiden & Delen met Hette (59): ‘Durf los te laten, je ex-partner, de ander, de verhalen eromheen. Stick to the facts. Feit is: dat wat er was, is er niet meer.’

Hette heeft in haar eigen jeugd geen scheiding van dichtbij meegemaakt, totdat zij 16 lentes jong was en haar oom en een tante gingen scheiden. Deze scheiding heeft zij niet direct meegekregen nu zij elders woonden. Hette realiseert zich nu pas dat zij als kind heel bewust op afstand van dat intense en verdrietige scheidingsverhaal werd gehouden, zoals vele kinderen van dergelijke pijnlijke omstandigheden worden gehouden.

Zelf is Hette afgelopen zomer 28 jaar getrouwd geweest. Zij en haar partner kennen elkaar al 31 jaar. Ze hebben 2 dochters en een zoon. Sinds vorig jaar zomer wonen er geen kinderen meer thuis.

‘We gaan maar door’- modus
Hette en haar partner waren echte maatjes van elkaar met als valkuil dat als een van beiden iets of een of ander gemis aan de orde wilde stellen, wilde bespreken dan begonnen zij er even over om vervolgens te over te stappen in de ‘we gaan maar door’-modus. Zij deelden heel veel samen. Enerzijds was er een goede basis, een goed samenzijn en anderzijds waren er ook een aantal ongeadresseerde issues. Een aantal jaren geleden kwam dat bij Hette in een best wel extreme mate aan de oppervlakte. Op dat moment was Hette ernstig ziek en werd haar afgeraden om die ongeadresseerde issues op dat moment aan te pakken.

Santiago de Compostella
Een aantal jaar geleden is Hette naar Santiago de Compostella gewandeld en ongevraagd kwam dit ongeadresseerde item telkens weer naar boven. Bij thuiskomst gaf haar man aan dat dit gevoel kwam doordat zij nog moest landen. Volgens hem was dit iets wat El Camino met een mens doet: ‘Alles is idealistisch en leuk’. Kort daarop volgden de feestdagen en hobbelden zij weer door.

In het voorjaar van 2017 voelde Hette dat zij er iets aan mocht gaan doen. Hun jongste kind stond op het punt uit huis te gaan. ‘Blijf ik nou heel erg gelukkig totdat ik 85 ben op deze manier? Nee.’ Zij voelde ook fysiek dat ze op deze wijze niet meer kon doorgaan.

Scheiden & Delen met Carla Muisers: ‘Als je merkt dat je energie wegvloeit in een relatie, welke relatie dan ook, dan is het tijd om de relatie eens te bekijken en te voelen wat wil ik hiermee, wat kan ik hiermee?’

In de serie Scheiden & Delen wordt een aantal portretten weergegeven van mensen die een (echt-) scheiding hebben ervaren. In dit portret deelt Carla Muisers (54) haar verhaal. Carla is moeder van 2 zonen, eigenaresse van haar coachingpraktijk Carla Muisers in Limburg en ervaringsdeskundige op het gebied van hoogsensitiviteit en relaties.

De ouders van Carla zijn niet gescheiden. Zij herinnert zich niet wat haar beeld was of ze een beeld had van een relatie toen zij klein was. Pas toen Carla ouder werd, wist ze al snel dat de wijze waarop haar ouders samen waren niet haar voorkeur had. Zij ervaarde geen balans in de relatie van haar ouders. Er was er altijd een die meer de boventoon voerde, het heft in handen nam, waarbij de ander volgde. Pas toen haar vader overleed, kwam zij erachter dat het niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Zij vond het altijd vervelend dat haar moeder niets te vertellen had binnen dat huwelijk. Het had zoals Carla het ziet ook te maken met hoe haar moeder zelf is en hoe zij in de relatie stond. Haar moeder was het type vrouw die iemand nodig had die de beslissingen voor haar nam. Totdat haar vader was overleden, had zij daar toch een vertekend beeld van.

Scheiden & Delen met NLP Master en Business coach Athilde Whyte: ‘… en toen was ik er eindelijk’

In de serie Scheiden & Delen wordt een aantal portretten weergegeven van mensen die een (echt-) scheiding hebben ervaren. In dit portret deelt Athilde Whyte (47) haar verhaal. Zij is moeder van 4 kinderen. In het dagelijkse leven is zij tevens NLP Master, Business coach en eigenaresse vanuit haar bedrijf FLOW-denken.

Kinderen krijgen door de scheiding een fijnere jeugd
Athilde maakte als kind de scheiding van haar ouders mee, toen haar ouders besloten na een huwelijk van tien jaar uit elkaar te gaan. De scheiding van haar ouders heeft het perspectief van Athilde op relaties al op jonge leeftijd beïnvloed. Athilde had altijd het beeld dat als je ging trouwen je voor altijd bij elkaar bleef, omdat je anders je kinderen te kort deed. De gevolgen van een scheiding voor de betrokken kinderen vond zij wreed. De scheiding van haar ouders heeft beslist geen littekens voor haar gevormd. Athilde die zelf een scheiding heeft meegemaakt, stelde zichzelf na de beslissing om te scheiden ook de vraag ‘Wat doe ik mijn kinderen aan?’ Zij wist uit eigen ervaring hoe vreselijk het is om als kind een scheiding mee te maken. Ze durfde op een gegeven moment ook naar de andere kant te kijken om te realiseren dat haar kinderen door de scheiding juist een fijnere jeugd zouden krijgen dan voor die tijd.

Athilde’s eigen scheidingservaring
De vader van Athilde is alcoholist. Als volwassene weet zij dat je met een alcoholist niet kunt samenleven. Zoals bekend bij alcoholisten zijn alcoholisten volgens zichzelf geen alcoholist en hebben zij nergens last van. Alcoholisten voelen zich vooral slachtoffer en rechtvaardigen daarmee hun gedrag. Als kind wist zij niet dat hij alcoholist was. Als kind zag zij hem gewoon als haar vader. Maar zij voelde zich altijd wel gekwetst door hem. Dit heeft haar wel een ontzettend incasseringsvermogen gegeven. Een incasseringsvermogen waar ze trots op is. Zij moet er telkens wel opletten dat het hebben van dit incasseringsvermogen niet ten koste van haarzelf gaat. Daar is zij altijd wel alert op, want voordat zij het weet is zij zo loyaal dat ze niet meer trouw is aan haar eigen gevoel. Dat gaat gelukkig best wel goed. In de afgelopen tien tot vijftien jaar is Athilde ontzettend veel van zichzelf gaan houden en dat maakt dat Athilde zich best voorop durft te stellen in alle contacten en alle relaties. ‘Dus het is veel makkelijker om en loyaal te zijn en goed voor mijzelf te zorgen.’

De spanning en de stofjes die vrijkomen weer willen voelen
Incasseringsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel heeft de ontwrichtte relatie van haar ouders haar meegegeven. Als kind voelde Athilde zich verantwoordelijk voor de sfeer in huis. ‘Als ik dan thuis goed mijn best deed, dan kwam hij goed thuis of dan maakten ze geen ruzie.’ Zij voelde zich daar ontzettend verantwoordelijk voor. Daar heeft zij heel veel last van gehad.
Als ze dan bijvoorbeeld naar school ging en er iets gebeurde in de klas dan gingen bij haar alle alarmbellen af. Athilde kwam dan in een soort van staat van paraatheid terecht waarin zij dacht: Oh jeetje wat heb ik nu weer gedaan? Ik had dit moeten voorkomen. Dit kon om de meest onbenullige dingen gaan. Als de leraar boos werd omdat er twee kinderen achterin de klas aan het kletsen waren dan voelde Athilde zich verantwoordelijk. Zij betrok altijd alles op zichzelf. Het heeft heel lang geduurd om daar vanaf te komen. Het is nog niet helemaal over. In haar kindertijd is dit gevoel van staat van paraatheid geactiveerd. Soms zijn er nog situaties die dat gevoel weten te triggeren. Het bizarre is dat ze het ook mist. Als het saai is en er gebeurt niets dan mist zij de adrenalinestoot die er was als er een dronken iemand thuis komt. Het is of de spanning of het zijn de stofjes die dan vrijkomen, die ze dan heel lang heeft gemist. Dan hunkerde ze ernaar dat er iets gebeurde, waardoor ze die spanning weer mocht voelen, die stofjes weer kreeg. Soms zocht Athilde ook bewust ruzie met haar vriend zonder dat ze door had waarom. ‘Het moest dan gewoon knallen.’ Iets wat ook te zien is bij thrill seekers. Zij hebben spanning nodig om zich te kunnen uitdrukken. Het is tegelijkertijd ook een manier om emotie te verwerken. Je kunt je ook aanleren om dan te gaan sporten, maar als je bent opgegroeid in een thuissituatie waar altijd veel spanning is geweest en jij gewend bent daarop te reageren op een bepaalde manier, dan kunnen situaties daarbuiten soms te rustig zijn. Dit gemis heeft ze heel lang bij zich gedragen.

Een redder in nood
Haar relatiebeeld van ‘voor altijd bij elkaar blijven voor de kinderen’ heeft ertoe geleid dat Athilde zich volledig heeft weggegeven en dat zij niet trouw was aan zichzelf. Hiertoe was zij bereid omdat ze zo graag wilde slagen. De relatie van haar ouders beïnvloedde haar dermate dat ze telkens mensen opzocht waar iets mee is. ‘Geen gezonde Hollandse jongen, nee, maar altijd iemand met een kruisje.’ Zo mocht zij als redder optreden. Gedrag wat vaak voorkomt bij kinderen van alcoholisten. Zij zoeken een partner die zij kunnen ‘fixen’ in de ijdele hoop daarmee als redder in nood hun alcoholistische ouder te helen.

Athilde Whyte – 15 lentes jong

De rode draad: Hopen tegen beter weten in
Athilde heeft niet veel relaties gehad. In de relaties die ze heeft gehad was zij telkens degene die verbaal veel sterker was. Toen ze vijftien jaar was kreeg Athilde een vriend die vijf jaar ouder was. Hij werd voor haar een soort tweede vader en zij wilde hem heropvoeden. Met al haar mannen is er in principe niets mis, maar ze komen wel allemaal uit beschermende omgevingen, welke ze nooit hebben verlaten. ‘Zij hebben zich nauwelijks tot niet ontwikkeld tijdens onze relatie. Ik ben altijd een vrouw van de wereld geweest. Ben overal geweest en spring overal in. Dus ik heb ze wel altijd meegesleurd. Mijn eerste relatie heeft veel te lang geduurd. Ik wist al vijf jaar dat het niet goed was, maar ik ging niet weg omdat ik het zielig vond voor hem.’ Een reactie die voor haar duidelijk terug te voeren was naar haar thuissituatie in haar jeugd.

Athilde vroeg zich af waarom ze zich niet nog meer kon aanpassen zodat zij en haar partner wel gelukkig konden blijven. Hopen tegen beter weten in, was de rode draad in haar leven. Ze wordt er echt af en toe helemaal gek van. Zij heeft best veel losgelaten en achter zich gelaten door veel van zichzelf te leren houden. Athilde realiseert zich goed dat het ´hopen tegen beter weten in´is ontstaan in haar jeugd, waardoor zij zich een enorme loyaliteit en doorzettingsvermogen heeft aangeleerd. Als zij zichzelf kwaad doet en tekort doet is dat altijd wel weer te herleiden tot het ´hopen tegen beter weten in’. Haar huidige relatie ervaart Athilde ook niet als okay. Dit weet ze eigenlijk al drie tot vier jaar. Toch denkt ze telkens weer:´Weet je Thil, er mankeert ook alles aan jou dus okay huppetee ga daar eens mee aan de slag.’ Heel diep van binnen weet ze dondersgoed dat het ‘hopen tegen beter weten in’ is. Maar zij vindt het zo akelig om weer dat verdriet aan te gaan en het voelt ook als een falen van zichzelf. ‘Waarom heb ik nu niet eens een relatie met een man waarmee ik oud kan worden, een man die mij waardeert voor wie ik ben? Een gelijkwaardige relatie. Een man die mij op handen draagt lijkt mij zo geweldig.’ Zij heeft altijd haar partners op handen gedragen en er is nog geen geweest die haar ook op handen heeft gedragen. En dan denkt ze heel vaak: ‘Je zeurt, je bent zo ontevreden, want hij doet dit en hij doet dat en zie daar ook eens de waardering in. Ik kan daar dan heel ver in gaan.’ Zij heeft de liefde niet als wederkerig ervaren. ‘Ik geef, maar ontvang ontzettend weinig terug. Het is dus eigenlijk weer een fix-project.’ Zijn en haar basisverwachtingen van het leven bleken wezenlijk anders te zijn. Een aantal maanden geleden heeft Athilde voor zichzelf besloten te stoppen met deze relatie. Sinds kort heeft zij voor zichzelf gekozen en woont zij op zichzelf. Zij heeft drie relaties gehad die op dezelfde wijze verliepen, waarbij haar verwachtingen van de relatie haar steeds teleurstelden.

Athilde Whyte – 10 maanden jong

Haar innerlijk kind
Haar innerlijk kind is meegegaan vanuit haar kindertijd thuis naar de volwassen vrouw die ze nu is. Als volwassen vrouw weet Athilde dat loyaliteit, verantwoordelijkheidsgevoel en een enorm incasseringsvermogen haar ontwikkelingspunten zijn. Zij heeft een goed oog voor mensen die hulpbehoevend zijn. Tegelijkertijd heeft ze nooit met haar innerlijk kind aan tafel gezeten als het ware om een kopje thee te drinken of een wandeling te maken, iets wat vaak te zien is bij mensen die in een herhaald patroon zitten die vaak terug te leiden is naar het verleden. Het innerlijk kind een eigen plek en stem te geven, naast je of tegenover je. Het innerlijk kind tegen wie je ook mag zeggen: ‘Het is okay’.

Haar relatie met haar innerlijk kind is denkt ze voor haar gevoel wel okay. Zij heeft daar veel aandacht aan besteed. ‘Maar ik geloof wel dat als ik nog heler wil worden dat daar bij mijn innerlijk kind nog een groot stuk van mijn sleutel zit. Dat geloof ik ook.’

Perfect altaar van de liefde
Kleine Athilde ziet als het ware telkens een man die zij wil fixen omdat het bij haar vader niet is gelukt. Het is een litteken dat schreeuwt om aandacht, om verzorging om heling. Tegelijkertijd is er ook de volwassen vrouw die behoefte heeft aan een gelijkwaardige relatie, die op handen gedragen wilt worden. Zij durft het perfecte altaar van de liefde te vinden, daar twijfelt zij niet aan. Gelooft zij dat zij daar een bepaalde vibratie voor mag uitzenden, zodat het op haar frequentie kan surfen waarbij zij kan zeggen: ‘Zo’n man zou ik graag willen.’ Athilde is daar absoluut van overtuigd. Zij gaat het nu dit keer ook anders doen. Nu zij weet wat voor man zij wil, vraag ik mij af of zij ook weet wat zij die man te bieden heeft. Zal de volwassen Athilde met al haar verworven wijsheid kunnen zeggen: ‘Dit is wat bij mij past, bij wie ik nu ben of bij mijn innerlijk kind?’
‘Dit geeft mij huiswerk om te kijken hoe dat voor mij zit. Mijn eerste neiging is te zeggen dat ik in de loop van de jaren dat ik met deze man ben, heb leren houden van mezelf. Ik ben heel veel patronen bij mijzelf gaan zien. Ik heb daarin ook veel zaken achter mij mogen laten en nu is het tijd voor een volgende stap. Ik denk dat wat jij zegt dat bij die volgende stap hoort.’

De tijd nemen
Athilde geeft duidelijk aan dat zij wil stoppen, de koek is op. Zij mag nu haar eigen reis beginnen. Als je afstand neemt van een ander neem je meer ruimte voor jezelf. Het hoofdstuk met haar huidige partner gaat binnenkort dicht, niet met hun kind. Athilde weet heel goed hoe zij dat gaat invullen. ‘Als eerste zal ik ruimte nemen voor mijzelf. Ik durf niet te zeggen hoe lang dat gaat duren, maar het is pas klaar als het klaar is. Maar ik ga eerst vol voor mijn eigen ruimte en voor wat ik zelf graag wil, voor wat ik belangrijk vindt. Daar heb ik nog wel wat te ontdekken denk ik. Daar wil ik alle tijd voor nemen. Pas daarna verwacht ik dat er weer ruimte komt voor een andere relatie.’ Athilde is bereid ruimte te maken om de ruis van haar relatiefrequentie te verwijderen.

Athilde Whyte – moeder van vier kinderen | Fotografie & Ontwerp: Tanja Bouwhuis

Het als ouders elkaar gunnen
Athilde heeft vier kinderen. Van de vader van de eerste drie kinderen is zij al gescheiden. Hoe vult zij dat dan in nu zij een tweede scheiding met kind tegemoet gaat? Neemt zij de lessen van de omgangsregeling met en het ouderschapsplan van haar oudere kinderen dan mee in deze scheiding of juist niet omdat het een ander soort gezin is? Of zou zij het anders willen doen?
‘Nee, ik ga het precies doen als bij de oudste kinderen. Mijn ex en ik hebben het goed geregeld. Wij hebben echt een scheiding als uit een boekje gedaan. Wij wilden niet meer samen verder, maar we houden op een bepaalde manier nog wel veel van elkaar. Ik vind hem een geweldige vader en hij vindt mij een goede en lieve moeder. Wij hebben het elkaar eigenlijk altijd gegund. Wij willen voor onze kinderen ondanks de situatie echt wel het beste. Dat is tot nu toe ook heel goed gelukt. Het gaat heel gemakkelijk over en weer. Hij komt bij mij, ik bij hem over de vloer. Er is nooit gedoe. Het is heel gemakkelijk. Als de kinderen van de een naar de ander willen of het qua patroon anders willen dan is dat goed. De ene keer gaat hij naar een ouderavond, de andere keer ik. En soms bellen we elkaar daarover een kwartiertje van tevoren over en dan is het ook goed. Dat gaat heel mooi. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan uitga dat dat met mijn huidige vriend ook zo gaat. Daar ga ik in ieder geval alles aan doen.’ Ook Athilde is een voorstander van partnerschap in ouderschap na scheiding. Dat is volgens haar mogelijk als beide ouders het kind en het belang van het kind voorop stellen.

Invloed relatiebeeld van kinderen
Het kan zo zijn dat de relatie niet lukt op basis van gelijkwaardig partnerschap, maar dat ouderschap wel gaat lukken omdat je elkaar als gelijkwaardige ouders kunt zien. Athilde‘s oudste drie kinderen hebben reeds een scheiding meegemaakt. Zij vult samen met hun vader het ouderschap als ouders goed in. Waarschijnlijk ook omdat zij wil voorkomen dat haar kinderen hetzelfde overkomt als datgene dat haar is overkomen toen haar ouders uit elkaar gingen. In hoeverre denk Athilde dat zij hun beeld van een vaste relatie heeft beïnvloedt?

‘Dat heb ik beslist beïnvloed. Maar wat ik ook heb beïnvloed is dat het allerbelangrijkste in je leven is dat je trouw bent aan jezelf en dat daar soms hele moeilijke en ingewikkelde dingen bij horen, maar dat er maar één iemand is die goed voor zichzelf kan zorgen en die zichzelf gelukkig kan maken en dat ben jezelf. Daar ben jezelf verantwoordelijk voor. En dat weten onze kinderen (13, 15 en 18) als geen ander. Het meest bijzondere is dat mijn oudste twee mij erop attendeerden dat ik dat zelf niet deed. ‘Mam, wij moeten worden wie we willen zijn, waarom laat jij je dit allemaal aanleunen? Leg dat eens uit? Jij zorgt niet goed voor jezelf.’
‘Ze passen het ook toe in hun leven. Dat vind ik zo stoer. Zij zijn allemaal naar de vrije school geweest. Omdat je daar mag worden wie je wilt zijn als persoon, als mens en niet als prestatie. Zij hebben – vooral de oudste twee – problemen gehad met hun vader. Zij hebben dezelfde problemen gehad met hem die ik ook met hem had en voor mij redenen waren om van hem te scheiden. Dat heb ik nooit eerder met hen gedeeld, maar feitelijk is dat wel zo. Zij hebben alle twee alleen maar bij mij gezeten, omdat hij zich belachelijk gedroeg ten opzichte van hen. Toen heb ik altijd tegen de kinderen gezegd: ‘Weet je, ik snap dat je teleurgesteld ben in je vader, maar de teleurstelling komt ook uit jezelf, want je hebt een bepaalde verwachting en die komt niet uit. Dat wil dus zeggen dat als je blijft vasthouden aan je verwachtingen, je teleurgesteld zal blijven worden. Als je in staat bent om bij jullie vader te zien wat hij wel levert en waar hij wel goed in is, dan krijg je weer een geweldige relatie met hem.’ En tegen de vader heb ik gezegd: ‘Geef ze nou even de ruimte om hiermee te frutten want het is ook een stuk puberteit. Dit is nu tegen jou en volgend jaar gaat het over mij.’ Dat hebben die meiden zo gigantisch gaaf gedaan. Nu is de relatie met hun vader weer fantastisch. Niet dat ze er heel veel zijn, maar ze zien wel waarvoor ze altijd bij hun vader terecht kunnen en waar hij een geweldige vader is. Daar waar ze eerder focusten op zijn tekortkomingen en wat ze allemaal misten. Dat hebben ze allemaal anders gedaan. Het gave is dat zij daarover in gesprek zijn geweest met hun vader. Hij gaf aanvankelijk aan: ‘Ah, dat komt natuurlijk van je moeder’. Toen hebben zij gezegd: ‘Pap dat is niet eerlijk. Dus als je ons niet voor vol wilt aanzien dan willen we er ook niet over praten.’ En dat heeft de middelste stug volgehouden. ‘Pap daarover moet je niet bij mij zijn, daar moet je zelf met mamma over frutten’. Die man heeft dat fantastisch opgepakt. Mijn ex is een heel stuk gegroeid door dit proces en samen zijn ze hier heel rijk van geworden.’

Loslaten van verwachtingen en verleden
Heeft Athilde net als haar dochters de verwachtingen met betrekking tot haar eigen vader ook los kunnen laten loslaten en daarmee de verwachtingen in haar partner?
‘Ja, dat heb ik. Dat was een harde les, dat wel. Je hebt het gevoel dat je daarmee je hele wereld los laat. Je laat een stuk van je jeugd los. Ik heb deze exercitie 18 jaar geleden gedaan toen ik 28 was. Toen werd Lotte geboren. Tot die tijd leefde ik volledig in control. Mijn grootste probleem was het verschil tussen mijn hart en mijn hoofd. Ik kreeg die nooit op een lijn. Ik had altijd het gevoel dat ik aan het koordansen was. Mijn lichaam greep zo gigantisch in na de geboorte van mijn kind dat ik psychoses kreeg. Er gebeurde echt van alles om mij maar te laten landen in mijn lijf. Die les heb ik toen toch maar opgepakt, bang als ik ook was. Ik heb goede hulp ingeschakeld. Ik heb een tijd op de PAAZ afdeling doorgebracht. Ik heb geweigerd medicatie te nemen omdat ik niet geloofde dat daarin de sleutel gelegen zou zijn. Door wat lichamelijke therapie, lichaamswerk, klassieke homeopathie, danstherapie en creatieve therapie ben ik eindelijk gaan landen in mijn eigen lijf. Toen was het belangrijkste proces inderdaad om dat stukje los te laten en mijn eigen verwachtingen dan toch maar eens aan te kijken en te vervangen met een andere realiteit.’

Dat gebeurde rond de geboorte van haar oudste kind. Na de geboorte kreeg Athilde die psychoses.
‘Die geboorte was zo extreem. Ik was zo gewend alles te controleren. En dan gaat je lijf opeens weeën produceren en die veroorzaakten pijn. Ik dacht echt: dubbel doei dit ga ik echt niet doen, wat een ellende. Ik had daar dus in eerste instantie geen controle over. Alles wat er dan mis kan gaan qua hulpverlening gaat dan ook mis. Uiteindelijk ben ik 12 uur lang bezig geweest. Ik had mijn lichaam zo uitgeput en zo stil gezet dat ze me aan de weeënopwerkers hebben moeten doen om überhaupt het kind er uit te krijgen. De nageboorte kwam niet. Er was een stagiaire die vijf uur had gewacht, dat was veel te lang. Vijf liter bloed verloren. Alles wat er mis kan gaan, ging er toen ook mis. Lotte was een huilbaby. Achteraf denk ik: ach arm kind. Natuurlijk was ze een huilbaby, dat snap ik ook wel. Dat heb ik ook allemaal wel meteen ervaren als dat ik er zelf niet de oorzaak van was, maar wel invloed op had. En dat beklemde mij verschrikkelijk. Ik voelde mij zo verantwoordelijk en ik wilde dat zo graag goed doen. Ik voelde dat ik dat niet goed deed in de zin van: ik deed wel mijn best, maar wat ik uitzond dat pakte dat kind totaal niet op. Zij kreeg allemaal klachten als oorontstekingen. Wat wil je niet horen. Ja, dat snap ik allemaal best achteraf gezien. Dat heb ik wel heel serieus opgepakt. Uiteindelijk heb ik het heel lang van me afgehouden totdat ik waanbeelden begon te krijgen en psychotisch gedrag kreeg en toen dacht ik: maar meid wat ben je nu aan het doen? Wil je nu bang blijven of wil je het een keer aangaan met jezelf? Ik heb toen de psychiater gebeld en gezegd dat het nu tijd was om het een keer aan te gaan, want zo gaat het echt niet goed. Ik kon de dag erna komen. Met behulp van klassieke homeopathie heb ik een doorbraak gecreëerd om niet meer bang te zijn, want ik bleef maar bang. Toen heb ik een paar korrels genomen en toen begon ik te huilen. Het heeft heel lang geduurd en toen was ik er eindelijk. Toen durfde ik ook echt de onaangeraakte stukjes aan te gaan. Toen was Lotte ongeveer 1 jaar.’

Athilde zegt het heel mooi: ‘ … en toen was ik er eindelijk’ Zij heeft natuurlijk zichzelf ook heel lang beschermd. Bijna een fort om haar heen gebouwd. Wat je vaak merkt bij vrouwen die een bepaalde mate van  ‘unfinished business’, littekens of trauma’s dragen, zoals bijvoorbeeld opgroeien met een alcoholistische ouder, is dat die stukjes op het moment van bevallen ook weer letterlijk geboren, losgelaten worden. Bevallen is loslaten. Een onaangeraakt stukje dat dan denkt: zij komt er nu uit, maar ik kom er nu ook uit. Dat moet een heftige ervaring zijn geweest.

‘Dat was het ook, maar ik zou het niet willen missen. Het heeft mij tot een heel fijn mens gemaakt. Ik ben er trots op, ik ben er heel blij mee.  Ik ben ook blij met het stuk daarvoor. Dat bedoel ik. Ik houd echt van mezelf met al mijn kleuren. Het een had niet gekund zonder het ander. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik vind ook dat ik het heel goed heb gedaan. Ik heb de dingen laten komen  op de momenten dat het kon en waarop het zover was. Ik heb nooit iets willen forceren. Ik heb het gewoon echt laten gebeuren. Ik ben het aangegaan op momenten dat het zover was. Dat voel ik nu ook. Het is niet zinvol om te denken: had ik dit of dat maar gedaan. Ik hou heel veel van Johan. Ik draag hem op handen en nu voel ik dat het tijd is dat het anders moet: Athilde-tijd.  Het is niet zo dat het daarvoor nooit zo is geweest. Het is niet uit ontevredenheid. Ik zie wat hij mij gebracht heeft en wat hij mij ook gegeven heeft. Maar dat voldoet nu niet meer.’

Athilde Whyte | Fotografie & Ontwerp: Tanja Bouwhuis

Individuele groei versus groei van de relatie
Athilde is nu 47. Zij is nu in een nieuwe fase in haar leven beland. Daar kan een relatie in meegroeien of niet. Wat ik vaak merk in mijn werk als mediator en in de relatie-coachingsessies met koppels is dat zij als individu zijn gegroeid, maar de relatie geen toestemming hebben gegeven om mee te groeien. Dat is iets waarvan je beiden bewust mag zijn en dat is iets waaraan je beiden mag werken om de relatie omhoog te tillen.
‘Ik groei heel hard en dat voel ik ook. Dat is heel fijn en dat zie ik bij de ander niet. Ik heb wel geprobeerd haakjes uit te gooien om daarover te praten. Daar mag je toch alle twee echt voor openstaan. Dat kan ik nu wel loslaten. Daar heb ik me wel even schuldig over gevuld. Ik dacht: ik doe nog een beetje dit en een beetje van dat.  Dat heb ik nu stiekem af en toe ook nog wel eens. Per saldo zoals ik het nu vertel zo voel ik het nu ook echt.’ Af en toe bekruipt haar dan toch dat gevoel om dat te doen. Natuurlijk ook omdat zij van die persoon houdt.

‘Het is ook heel behulpzaam zelf te weten wat ik niet wil. Ik ben dan ook wel blij dat ik die gevoelens nog heb, want dan weet ik namelijk: oh ja, kijk dat wilde ik dus niet. Daar kan ik ook wel weer dankbaar voor zijn. Dat klinkt wellicht zweverig, maar zo is het echt.’

Rolmodel van relatiepartner
Mijn vader leerde ons al vroeg dat de meest wijze lessen nooit op een zachte wijze worden gepresenteerd.  Dat zijn dan als het ware keiharde examens, daar mag je voor blokken, bloed, zweet en tranen voor inleveren. Athilde had als kind al duidelijk het gevoel wat ze niet wilde en wat ze wel wilde, waardoor zij het gevoel kreeg om dat per se neer te willen zetten in een relatie en daardoor als het ware ´projecten´ te zoeken. Haar vader is wel het rolmodel van een man in haar leven als in een relatie zoals zij dat bij haar ouders heeft waargenomen. Haar vader is een alcoholist die zijn pijn wegdrinkt. Desondanks merkt Athilde dat zij veel op haar vader lijkt. ´Ja mijn vader heeft altijd zijn pijn weggedronken. Hij heeft in mijn moeder niet de partner gevonden die hem op een goede manier heeft gesteund en gestimuleerd om die dingen met zichzelf aan te gaan enz. Zij hebben in elkaar het slechtste in elkaar naar boven gehaald.´

Als je een relatiepartner kiest, kies dan iemand op wie je kunt vertrouwen, iemand waarmee je een toekomst kunt opbouwen. Dat was in het geval van Athilde ‘s ouders dus niet zo. Ondanks het feit dat haar ouders in elkaar het slechtste naar boven wisten te halen, is zij eigenlijk al op heel jonge leeftijd geconfronteerd met de lessen van dualiteit. We hebben allemaal een schaduwzijde.

‘Mijn moeder was psychisch erg labiel. Zij heeft vier keer een zelfmoordpoging gedaan, nog voordat ik 10 jaar was. Mijn vader ging het criminele pad op. Ons gezin stond vaak in de krant. Dan was er weer eens iemand opgepakt en dan stonden we met naam en rugnummer in koeienletters op de voorpagina. We woonden in een Drents dorpje. Het was een hel.’

Me-time
‘Het mooie is dat ik twee jaar geleden heb besloten dat het me-time wordt en dat ik toch weer met wie ik ben dingen ga doen. Dankzij alles wat er is gebeurd heb ik maar drie zinnen nodig om iemands volle potentie en knelpunten zien. Ik ben hierdoor een formidabele spiegel geworden. Daarom heb ik besloten mensen te gaan coachen. Dat kan ik gewoon als de brandweer. Ik vind het gaaf. Ik leg niemand iets in de mond. Ik geef wel keihard de dingen terug waar mensen dan echt mee aan de slag kunnen. Ik ben daar succesvol in. Ik vind het fijn om een ander te dienen. Op deze wijze doe ik dat op een gezonde manier. Ik heb vorig jaar bij de NS een klus aangenomen als interim manager in een veranderende omgeving. Dus volop geweldig spul om mee te werken, Qua complicaties werd ik op mijn wenken bediend dat vind ik geweldig. Dit voorjaar heb ik gezegd: ‘Nee Thil stick to the plan. Je gaat echt dat doen wat je graag wil. Ik moest hiervoor wel uit mijn comfortzone komen. Ik ben namelijk heel verlegen.’

De verlegen Athilde is hoogstwaarschijnlijk haar innerlijk kind, want de volwassen Athilde is juist het tegenovergestelde. ‘Dat is precies het stukje wat je eerder aanreikte. Dat is precies het stukje waarvan ik vier weken geleden heb ik gezegd: ‘Het is nu klaar. Stop hiermee. Jij gaat vanaf nu zichtbaar worden en jouw verhaal vertellen. Met jouw verhaal kan je mensen helpen. Dat is wat ik nu aan het doen ben.’ Vlak voor dit interview had ze een interview gegeven in het blad VROUW. Een interview dat veel aandacht heeft gehad, ook qua negatieve reacties. Zij heeft een vlog opgenomen met een coach. Een dag daarna is zij gevraagd om te spreken en zitting te nemen in een panel op de Dag van de armoede, een groot congres dit najaar. ‘Ik voel wel dat het nu tijd is om dit verhaal te delen.’

Van trauma naar topprogramma
Bijzonder is dat Athilde haar trauma heeft weten om te zetten in een soort van topprogramma. Waar heel veel mensen mogen investeren in allerlei kostbare opleidingen, heeft zij de beste opleiding gehad bij haar ouders. ‘Klopt. En in mijn relaties. Ik heb nog in de schuldsanering gezeten vijf jaar geleden. God wat een hel was dat. Verschrikkelijk.’

Een mens krijgt wat hij dragen kan.
‘Absoluut. Dat is wat mijn coach zo treffend wist te formuleren. Zij had een samenvatting gemaakt van mijn verhaal. Zij introduceerde mij in die vlog en zei: ‘Alles zit er gewoon in. Daardoor ben je zo inspirerend.’ Begrijp je dat ik daarin een stukje verlegenheid voel. Ik vind altijd dat je een keuze hebt. Als klein kind heb ik dat altijd al uitgedragen. Je kunt altijd kiezen. Je kunt kiezen hoe rot en vervelend het thuis is, maar je kunt ook buiten spelen en genieten van het mooie weer om de drama daarna weer tegen te komen thuis. Je hoeft niet als slachtoffer door het leven te gaan. Het leven is niet maakbaar, maar je bent wel zelf verantwoordelijk voor welke route je kiest. Daarin verschil ik van de meesten. Daarin ligt mijn kracht en dat geeft mij power.’

Kwetsbaarheid versus kracht
Athilde durft zich met haar verhaal kwetsbaar op te stellen en tegelijkertijd laat zij hiermee ook haar kracht zien. Het bedrijf van Athilde heet flow-denken. Als je puur natuurkundig kijkt naar een flow, dan zie je de combinatie van kracht en kwetsbaarheid anders kan die flow niet komen. Anders is het gewoon stil water. Athilde gelooft ook dat je invloed hebt op die staat van zijn. Dat is het mooie aan de woorden flow-denken en in-vloed. Vloed is ook beweging, het is ook een flow.
Dat gevoel van dat kleine meisje komt af en toe naar voren. Zij heeft nu gekozen met haar hart wat voor haar goed voelt en dat klopt.

Zet persoonlijke vetes opzij
‘Als je echt van je kind houdt – en dat doen alle ouders –  gun dan je kinderen echt met heel je hart het beste en dat ze mogen worden wie ze willen zijn. Zet daarvoor persoonlijke vetes met je ex opzij. Want die zijn namelijk niet belangrijk. Het gaat om je kind. Wees zo volwassen dat je boven jezelf uitstijgt en dat je alsjeblieft de belangen van je kind vooropstelt. Dat zie ik heel erg vaak niet gebeuren. Dat vind ik heel jammer. Wij hebben dat absoluut wel gedaan. Mijn kinderen vinden dat ook niet leuk. Dat weet ik zeker. Zij hebben daarin ook nog hun dingen om te helen, daarvan ben ik overtuigd. Als ouder mag je kinderen niet temperen. Je mag ze troosten als ze vallen, maar je bent niet verantwoordelijk voor wat er op hun pad komt. Je hebt als ouder niet de taak om te zorgen dat ze nooit vallen en nooit pijn krijgen. Je hebt als ouder de taak dat ze als weerbare en gezonde mensen in het leven staan. Als ouder heb je ook de taak dat als ze vallen, je pleistertjes gaat plakken en ze troost. Als ouders hoef je niet alles te voorkomen, dat kan je niet en daar ben je niet voor.’

Geef je kind de ruimte om te ervaren
Volgens Athilde ben je als ouder niet verantwoordelijk voor wat er op het pad van je kind komt. Ook niet als dat een scheiding is, hoe raar dat ook klinkg. ‘Je mag ze wel troosten, maar ze krijgen wel de ruimte om dat zelf te ervaren, om daarin zelf hun eigen keuzes te maken en daarin hun eigen ervaring te hebben met de juiste steun. Daarbij uitgaand van volwassen ouders. Heel veel ouders zijn helaas niet volwassen, eerder een beschadigd kind in een volwassen lichaam die ook geheeld kunnen worden als ze dat willen.’

Athilde Whyte is NLP master en business coach. Bezoek haar website voor meer informatie: Flow-denken

Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com

Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com

‘In kokend water heeft nog niemand zijn reflectie kunnen zien.’

             Foto ©Thinkstock –                    ‘In kokend water heeft nog niemand zijn reflectie kunnen zien.’

Relaties worden zelden beëindigd zonder enige emotionele uitbarsting.
Juist als een van de partners nog niet klaar is voor een scheiding, kan de pijn en de teleurstelling allesbehalve begripvol en zakelijk worden verwoord. Hieronder volgen een 7 tips om je niet mee te laten slepen door de emoties van de ander.

Blijf bij jezelf
Het allerbelangrijkste is bij jezelf blijven. Jij en je partner hebben per slot van rekening een lange tijd lief en leed met elkaar gedeeld. Jullie weten precies welke rode en groene knoppen er bij elkaar zijn en wat er kan gebeuren als die eenmaal ingedrukt worden.

Laat anderen erbuiten
Laat andere mensen in jullie naaste omgeving zich er niet in mengen. In een relatie die niet soepel verloopt kan het opluchten om je pijn en verdriet te delen met buitenstaanders. Net zo makkelijk kan het zijn om een tweekamp te realiseren. Als je met goede bedoelingen benaderd wordt, bedank ze vriendelijk en vraag hen om jullie tijd en ruimte te gunnen om het zelf met elkaar op te lossen al dan niet met een onafhankelijke derde. Mensen in jullie naaste omgeving kijken nu eenmaal door een gekleurde bril naar jou, je partner en jullie relatie

Zorgvuldig en respectvol scheiden als doel
Ont-koppeling vergt tijd en ruimte, de een gaat er wat makkelijker mee om dan de ander. Helemaal als de een verder is in het proces van scheiden doordat hij of zij de beslissing heeft genomen en de ander de scheiding net gepresenteerd heeft gekregen. Sommigen zien een scheiding aan komen, de meeste niet. Blijf voor ogen houden dat je zo zorgvuldig en respectvol mogelijk wilt scheiden. Laat je goed informeren over wat hiervoor nodig is en deel deze informatie op een moment die jullie beiden schikt.

Emotie-management
Oftewel emotiebeheersing. Emoties mogen er zijn bij een scheiding. Het is nu eenmaal geen peper en zout stelletje wat uit elkaar wordt gehaald. Geef ruimte voor de emoties van de ander maar ook die van jezelf. Accepteer en respecteer die emoties.

Vermijd ruis
Ook boze e-mails, kwade telefoontjes kunnen de revue passeren bij een scheiding als uitingen van emoties. Merk je dat de ander kwaad is aan de andere kant van de lijn. Erken de boosheid als uiting van teleurstelling en stel voor om met elkaar te praten als de ander rustig is geworden. ‘Ik begrijp dat je nu teleurgesteld bent. Ik wil graag naar je luisteren. Laten we verder praten als je wat rustiger bent geworden.’ Bij sommigen kan het juist een reden zijn om nog kwader te worden en weer te bellen. Neem dan de telefoon een tijdje niet op. Als de ander dan nog steeds boos, stel dan voor om alles wat hij of zij tegen je wil zeggen op papier te zetten en geef aan dat je dit zult lezen en beantwoorden als het nodig is. Vaak werkt het opschrijven van de frustratie en de pijn louterend genoeg om het uit zijn of haar systeem te krijgen.
Maak voor ‘giftige’ e-mails een folder in je in-box aan en laat ze in die folder terechtkomen. Bepaal zelf of en zo ja, wanneer je die folder gaat lezen.

Elkaar zien
Spreek af op neutraal terrein en plan een tijdsduur en wat je met elkaar wenst te bespreken en wat niet. Klinkt nogal zakelijk, maar in een koffiebar, een restaurant of een ander publieke plek ben je toch eerder geneigd je emoties te beheersen, de onderwerpen binnen de tijdsduur te bespreken.
Willen jullie elkaar niet zien, dan is de mail een optie, mits dit op een respectvolle manier gebeurt.

Laat je de kop niet gek maken
Ook hier geldt weer, blijf bij jezelf. Hij of zij kent deze rode knop als geen ander. Neem afstand, zorg voor afleiding en pak het weer op als je helder in je hoofd bent. In kokend water heeft nog niemand zijn reflectie kunnen zien.

Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com

Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com

Help! Hoe kom ik uit deze destructieve relatie?

Psychopathie herkennen en hanteren

Herken je dat? Dat je een relatie hebt, waarbij de ‘energiemanagement’ in disbalans is. Een relatie die je oneindig lijkt uit te putten en waar je niet uit durft te stappen onder andere omdat buitenstaanders niet zullen geloven dat je partner anders is dan hij zich voordoet?

Destructieve relaties op de schop door Jan Storms is zoals Beatrijs Ritsema in Trouw recenseerde: ‘Een eyeopener voor mensen die in een krankzinnige relatie zitten.’

Voor mensen die zich daadwerkelijk in een destructieve relatie bevinden kan dit boek zeer confronterend zijn maar tegelijkertijd kracht en moed geven om je los te maken van een levensenergierovende relatie.

Een destructieve relatie kan iedereen overkomen. Een geestelijke stoornis is niet altijd aan de buitenkant te merken. Destructieve mensen – psychopaten – doen zich meestal mooier voor dan ze zijn. Psychopathie is een diepe geestelijke stoornis, met als hoofdkenmerk: een ernstig verstoord geweten. Psychopathie is wijdverbreid, wordt sterk onderschat en richt grote maatschappelijke schade aan.

Destructieve relaties informeert u over wat psychopathie is, hoe je psychopathisch gedrag kunt herkennen, geeft technieken om je ertegen te beschermen en aanwijzingen voor herstel van schade die jij zelf, of iemand in je omgeving, hebt opgelopen. Bijzondere aandacht is er voor kinderen die in een afhankelijkheidsrelatie tot een psychopaat verkeren. Het boek besluit met tips voor hulpverleners en aanbevelingen gericht op preventie.
Psychopatisch gedrag herkennen, je ertegen beschermen en schade herstellen

Jan Storms is leraar in de vedische kennistraditie, de wetenschappelijke en spirituele traditie uit het oude India. Hij spreekt, schrijft, dicht en begeleidt mensen. Hij richt zich vooral op de mogelijkheden tot positieve ontwikkeling van het bewustzijn en maakt daarbij gebruik van de verworvenheden van de moderne en van de vedische psychologie. De aanleiding voor het schrijven van dit boek vormden de ervaringen van hemzelf en anderen met mensen voor wie elke vorm van reële positieve ontwikkeling moeilijk of uitgesloten bleek en de zeer schadelijke impact van hun gedrag op mensen in hun omgeving.

Een eigen exemplaar van Destructieve relaties op de schop – Psychopathie herkennen en hanteren bestel je hier.

Leestip voor kinderen van gescheiden / scheidende ouders: ‘Hoe overleef ik met/zonder gescheiden ouders?’

Een boek voor kinderen van gescheiden ouders.

Wat doe je als je merkt dat je ouders steeds vaker ruzie hebben? Als je bang bent dat ze gaan scheiden? Als je moeder een vreemde man kust? (Nee, niet op zijn wang!) Als je gepest wordt en je beste vriendin overloopt naar je grootste vijand? Als je je eenzaam en onbegrepen voelt door de hele wereld? Als je ’s nachts niet kunt slapen door het getob en gepieker?
Juist! Dan zoek je hulp. Maar Rosa doet dat op een wel heel speciale manier…

In dit boek lees je over de gebeurtenissen die ervoor zorgen dat het leven van Rosa helemaal op zijn kop komt te staan (en nooit meer hetzelfde zal worden).

Bestel hier een eigen exemplaar van

‘

Scheiden & Delen met Ronald Pino: ‘Degene die er last van heeft, die mag het oplossen’

het altijd handig is om regels te hebben in de relatie. Dat scheelt een heleboel onnodig gezeur.

Ronald Pino kende ik van de buurt. Een Indonesische man altijd stijlvol gekleed en een niet te missen indrukwekkende houding: rechte rug, schouders naar achteren en kin omhoog. Ik kwam hem altijd samen met zijn vrouw Riet tegen in het buurtwinkelcentrum of in het openbaar vervoer. Zo ook aan het eind van de zomer van 2014. Ditmaal wachtten we beiden met aanhang bij Amsterdam Zuid op onze bus.

Zoals gewoonlijk was het weer een bijzonder gesprek. Hij deelde met ons zijn kijk op relaties. Bijvoorbeeld hoe fijn het is als je op hetzelfde moment ieder iets totaal anders gaat doen, zodat je bij weerzien elkaar veel te vertellen hebt. Zoals de keer dat hij naar de film wilde gaan en zijn vrouw naar de stadschouwburg om vervolgens een prachtige avond met elkaar kunnen vullen met hun eigen ervaring. Ook leerde hij ons dat het altijd handig is om regels te hebben in de relatie. Dat scheelt een heleboel onnodig gezeur. Een regel die meegenomen werd is: ‘Degene die er last van heeft, die mag het oplossen.’ Nu zal een dergelijke regel natuurlijk niet een yihaa-gevoel geven als het gaat om rondslingerende rommel of de afwas die niet is gedaan, maar het is wel een regel die valt onder de categorie: De regie over je eigen leven. Het was een zeer geanimeerd gesprek.

Hij viel stil op de vraag of hij ook zijn kleinkinderen zag. Riet antwoordde op een wijze die eigen is aan mensen van Aziatische afkomst: met haar ogen. Mijn poging om snel van onderwerp te veranderen, werd verrassend getackeld door zijn openhartigheid. ‘Ik heb een zoon en ik heb kleinkinderen. Helaas mag ik ze niet zien. Ik wil mijn zoon graag mijn kant van het verhaal delen …’

Ik legde hem mijn serie Scheiden & Delen uit en bood hem aan zijn verhaal te doen. Al was het maar om enige steun en inzichten te bieden aan lotgenoten.

Het lukte maar niet een gelegenheid te vinden in onze drukke agenda’s. De correspondentie bleef, waaruit ik kon proeven dat hij graag zijn verhaal wilde doen. Hij gebruikte dergelijke momenten om zich nader te introduceren. Vanuit zijn specialisme als psycholoog schreef hij ook boeken. Mensen zouden bij het zien van zijn gezicht wellicht een bekende Nederlander herkennen. ‘In 1980 ben ik een tijdje als ‘De TV-psycholoog’ opgetreden maar de sfeer in Tv-land was niet naar mijn zin en na een jaar dook ik weer terug in de zalige rust van onbekendheid. J ‘
Hij wilde graag zijn kijk op zijn scheiding en het gescheiden zijn van zijn zoon en wijlen dochter delen, vanuit zijn professie en vanuit zijn onbegrip als vader.

Onlangs wilde ik hem laten weten dat er nu eindelijk tijd was voor het interview waarnaar hij zo verlangde. Telkens ontving ik een foutmelding terug. Ook het telefoonnummer deed het niet meer. In de veronderstelling dat hij een nieuwe provider zou kunnen hebben inmiddels, besloot ik een handgeschreven kaartje te schrijven. Toen ik eenmaal zijn naam en adres had opgeschreven schoot net die ene gedachte die ik liever niet zou willen hebben door mijn hoofd.

Via het internet vernam ik precies 6 maanden later dat deze voor mij lieve, correcte, intelligente en welbespraakte man op 25 december 2014 is heengegaan.

Rust zacht lieve Ronald Pino
Bevrijding

Goed ouderschap vereist een volwassen partnerschap

‘Een kind heeft twee ouders en één kindertijd’

‘Een kind heeft twee ouders en een eenmalige kindertijd.’

Dit vertel ik elk stel dat bij mij komt voor relatie-coaching, mediation of een gezamenlijk verzoek tot echtscheiding.

Zorgzaam scheiden en zorgzaam het ouderschap voortzetten, kan pas als emoties de ruimte hebben gekregen zich te mogen uiten. Pas daarna kan de zakelijke kant van de scheiding worden belicht, om deze vervolgens juridisch vast te kunnen leggen in een echtscheidingsconvenant en een ouderschapsplan.

Een kind vraagt niet om een scheiding. Partners gaan uit elkaar omdat hun relatie niet meer de ruimte biedt voor gezamenlijke en individuele geluk. De relatie tussen beiden houdt op te bestaan. Maar ouderschap is niet enkel een relatie tussen twee mensen, het is een relatie van twee ouders naar hun kind.

Telkens teken ik het voor de ouders uit: het heiligdom tussen twee ouders, waar elk kind recht op heeft, waar het zich veilig, geborgen en begrepen mag voelen. Het kind dat van hun beiden is, hun kind.

Helaas maken nog veel te veel kinderen mee dat hun ouders enkel en alleen bezig zijn met hun eigen onvrede over hun relatie. Ouders staan er niet altijd bij stil wat voor effect dat heeft op hun kroost op dit moment, laat staan op latere leeftijd.

Daarom is er eerst ruimte voor emoties. Spit it out, duw het uit je systeem, zodat je als ouder met een heldere blik naar de situatie kan kijken, de schade kunt opmaken en kunt herstellen wat er te herstellen en bij te stellen valt. Emoties niet de ruimte bieden belemmert een gelijke tred door beide ouders richting het voortzetten van goed ouderschap.

Goed ouderschap vereist een volwassen partnerschap, waar elk kind recht op heeft, ook als de ouders gescheiden zijn.

Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com

Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com

Scheiden & Delen met Nathan: ‘Als het negatief is, hou je hoofd omhoog en doe iets creatiefs!’

Scheiden & Delen met Nathan: ‘Als het negatief is, hou je hoofd omhoog en doe iets creatiefs!’

In de serie Scheiden & Delen wordt een aantal portretten weergegeven van mensen die een (echt-) scheiding hebben ervaren.

Dit maal in de serie Scheiden & Delen een portret van Nathan, inmiddels een jongeman en kind van gescheiden ouders. Zijn ouders waren reeds uit elkaar toen hij 11 maanden jong was. Dat heeft hij altijd al geweten. Er was een situatie van continu conflict ontstaan die uitmondde in een rechtszaak. Deze rechtszaak was gaande vanaf zijn geboorte totdat hij acht, negen jaar jong was. Dat was de realiteit, dat wist hij gewoon.

De aard van het conflict
Aanvankelijk ging het over het gezag, dat zijn vader wenste. Zijn van origine Italiaanse moeder was na een studieverblijf van twee maal een half jaar in Londen en terugkeer naar Italië pas in Nederland komen wonen. De Nederlandse taal beheerste zij nog niet voldoende, waardoor zij zich niet goed kon verdedigen in de rechtszaal. Zijn vader daarentegen beheerste de Nederlandse taal wel in grote mate. Geleidelijk aan kwam er een organisatie tussen, het psychologisch onderzoeksbureau MWKJ.

MWKJ
Leuke herinneringen aan het MWKJ heeft hij niet. Om bevredigende antwoorden op deze periode in zijn jonge leven te vinden, begon hij drie jaar geleden een onderzoek om te achterhalen wat het MWKJ nu werkelijk inhield. Het MWKJ bleek een organisatie van een groep psychiaters te zijn die onderdeel uitmaakte van de Raad van de Kinderbescherming. Het MWKJ benaderde vaak kwetsbare groepen, die ze bestempelden met niet altijd kloppende diagnoses. Nathan herinnert dit ook het geval was voor hem en zijn moeder. Zijn moeder mediteerde veel en bezocht hiervoor ook meditatie-retraites, welk door het Raad van de Kinderbescherming beschouwd werden als een soort sekte.

Onjuiste conclusies
Nathan herinnert zich dat hulpverlener mevrouw de Boer hem uitnodigde om zijn ouders te tekenen toen hij 7 jaar was. De wereld was toen in de ban van de film Jurrassic Park. Nathan werd tijdens een onderzoek zonder aanwezigheid van zijn ouders gevraagd: ‘Als je ouders dieren waren, hoe zou je ze tekenen?’ Hij hield van dinosaurussen tekenen. Dat mocht, hij mocht hen tekenen zoals hij wilde. Zijn moeder is vegetariër dus haar tekende hij als een Triceratops en zijn niet-vegetarische vader als een T-rex. Uiteindelijk werd de conclusie getrokken dat zijn moeder in een gekke sekte zat en dat uit de tekening afgeleid kon worden dat hij zijn ouders als vreselijke monsters zag. Een conclusie die leidde tot een uithuisplaatsing.

Uithuisplaatsing
Zijn moeder heeft de rechtszaak betreffende de voogdij uiteindelijk gewonnen, maar na aanleiding van de diagnoses werd hij ter observatie op het PI (paedologisch instituut) geplaatst, in afwachting van een advies van het PI voor de rechtbank. Vanaf het begin sliep jonge Nathan daar dag en nacht voor de eerste 8 maanden en vervolgens mocht hij bij zijn moeder slapen in het weekend. Daarna mocht hij in de avond naar huis om thuis te slapen tot zijn 12e. Op latere leeftijd is Nathan er achter gekomen dat dergelijke instanties op deze wijze geld, subsidiegeld, konden ontvangen. Er werden kinderen geworven van ouders die zichzelf niet of nauwelijks konden verdedigen. Voor Nathan was dit het ergste gedeelte van de scheiding. Doordat hij het groter geheel en de onderlinge verbanden makkelijk kon zien, is zijn vertrouwen voor een groot deel beschadigd geraakt. In het internaat ging het gewoon verder. Ze wilden hem daar houden en gingen rustig verder.
Gebroken vertrouwen
Nathan kende bijvoorbeeld het woordje ‘tevens’ niet. Hij was opgegroeid in een multiculturele buurt, waar verschillende talen werden gesproken. Thuis bij zijn moeder was het Italiaans en Nederlands, bij zijn vader was het Nederlands en Engels. Nathan sprak gebrekkig Nederlands, maar sprak wel meerdere andere talen. Spraakgebrek en een in hun ogen beperkte kennis van de Nederlandse taal was voor het internaat reden te meer om hem daar alsnog te houden. Dat brak zijn vertrouwen.

Masker
In het paedologisch instituut in Duivendrecht kreeg de klas van Nathan de opdracht een masker maken. Het waren echt kinderen. De kinderen moesten allemaal een briefje uit een grabbel ton graaien. Nathan kreeg “kat”, anderen kregen olifant, aap etc. Nathan was door zijn talent voor tekenen populair op school. Nathan maakte een goed kattenmasker, met de scherpe tanden die een kat heeft. Toen hij de tanden schetsten, kwam de begeleidster naar hem toe. Zij vond dat hij te agressief was. De scherpe tanden moesten worden verwijderd. Tevergeefs probeerde Nathan uit te leggen dat katten scherpe tanden hebben. Op datzelfde moment werd hij gegrepen en in een kamer gebracht waar hij mocht afkoelen. Toen hij tegenstribbelde ging zij bovenop hem zitten. Dit bleek een methode te zijn die werd toegepast bij autistische kinderen. Dat was vlak voor zijn 10e verjaardag.

Moeder in beeld
In de eerste 3 maanden, toen hij op het PI dag en nacht verbleef ter observatie, mocht Nathan zijn moeder alleen spreken op woensdag voor 10 minuten. Vervolgens mocht hij bij haar slapen in het weekend. Na 8 maanden mocht hij bij haar wonen en overdag naar het PI gaan. Dit duurde tot zijn dertiende. Voor zijn verjaardag mocht ze een extra keer op bezoek komen. Op een kostbaar moment als deze werd de moeder van Nathan medegedeeld welke problemen hij zou hebben en dat hij dus langer zou blijven in het internaat. Zijn moeder was er nog meer kapot van dan hij. Zij voelde zich machteloos. Zijn vader had de rechtszaak gestart, maar dit was niet zijn bedoeling. Nathan gelooft dat ook. Echter, zijn moeder denkt hier anders over.

Na zijn onderzoek op eigen initiatief en de gesprekken die Nathan heeft gehad, viel alles op zijn plek.

Vader in beeld
Zijn vader kwam alleen op zijn verjaardag langs. Nathan mocht altijd kiezen wie hij wilde bellen. Eens in de zoveel tijd mocht hij beide ouders bellen. Hij herinnert zich dat hij beide ouders mocht bellen eens in de zoveel tijd.

Opgesloten en afgesloten van zijn ouders
Voor een periode was hij afgesloten van zijn ouders, daarna werd hij overgeplaatst naar een andere afdeling, waarbij hij in de avond naar huis mocht gaan. Overdag moest hij daar zijn. Dat was nadat de hulpverleners zijn moeder hadden overtuigd dat hij de nodige problematiek had, waarvoor hij overdag behandeld diende te worden. Hij werd gelabeld met een vorm autisme, terwijl hij geen autisme had. Deze diagnose was niet schriftelijk vastgelegd, enkel het vermoeden dat hij licht autistisch zou zijn. ‘Maar ja, hoe reageer je op dergelijke mededelingen als kind? Als je dit soort rare dingen ziet en echt gekke mensen ziet, dan ga je je afschermen voor dit soort dingen. En dan wordt je ook nog bestempeld als autistisch.’

Ontbreken van emotionele veiligheid
Hij was in staat om het groter geheel te zien en zijn situatie te relativeren. Zijn moeder stelde altijd openheid van zaken, zoals de tekening en dat er dus werd geconcludeerd dat mama en papa monsters zijn. Zij heeft hem drie talen bijgebracht nog voordat hij naar de basisschool ging. Zij leerde hem wiskunde, hij kon al rekenen en was daarmee de beste van zijn klas. Zijn communicatievaardigheden waren ook zeer ontwikkeld vergeleken met zijn leeftijdsgenootjes. Zijn moeder communiceerde heel realistisch en transparant naar hem door uit te leggen dat het de gevolgen waren van een rechtszaak over het gezag.

Woede hierover nog voelbaar
Hij kan nog boos worden van deze situatie. Hoewel het wellicht een beetje laat is, wil hij er graag iets aan doen. Hij weet alleen nog niet welke stappen er nodig zijn. Als hij terug kon gaan in de tijd had hij misschien kunnen weten wat er nodig zou zijn. Toentertijd was hij een kind, dat duidelijk wist dat er iets mis was, maar niet wist wat hij zou kunnen doen. Hij was gewoon meegenomen. Omdat hij weggerend was samen met een aantal andere kinderen van het PI en zijn moeder kon aanvoeren dat het PI niet de veiligheid bood die Nathan nodig had, verliet hij op dertienjarige leeftijd het PI. Het PI heeft vervolgens de moeder haar voogdij over Nathan teruggegeven. Hij werd doorgestuurd naar een speciale vervolgschool waar speciale kinderen die speciale aandacht nodig hebben behandeld werden. Daar waren minder leerlingen, veelal onder zijn niveau, waardoor hij zwaar gedemotiveerd was. Het resulteerde in een verminderde interesse in school, uiteindelijk zelfs tot er geen zin er meer was voor het opdoen van kennis. Van nature is hij een leergierig persoon, die van educatie houdt, ambitieus is en met de toekomst bezig is. Maar het speciale onderwijs met speciale kinderen heeft hem in zijn ontwikkeling vertraagd. Hij had veel verder kunnen zijn. ‘Het voelt alsof zij er gewoon mee zijn weggekomen. Het heeft mijn vertrouwen in mensen aangetast.’

Uithuisplaatsing en OTS
Er was een psychologe in het pedagogisch instituut die vanwege de uithuisplaatsing en onder toezichtstelling zijn voogd was. Zij was niet altijd aanwezig en hij zag haar zelden. Hij kreeg van haar een assessment en vervolgens werd het zelden in zijn aanwezigheid besproken met zijn moeder. Zo herhaalde zich dat de hele tijd.

Ontwikkeling met betrekking tot relaties.
Het uit gaan van zijn ouders heeft een flinke impact gehad na de eerste zeven jaar van zijn leven. In principe heeft hij de basis in zijn eerste zeven levensjaren relatief goed meegekregen. In de periode van 7-14 ontwikkelt een kind zich in verhouding tot relaties. Deze ontwikkeling heeft voor hem het nodige teweeg gebracht. In het instituut waren vele kinderen die iets hadden meegemaakt, van kleine tot extreme gebeurtenissen. Hij heeft geleerd mensen te tolereren en te accepteren. Er waren verschillende soorten kinderen. Hij had vriendjes daar, meestal hadden zij dezelfde achtergrond als hij en kwamen zij uit een soortgelijke buurt als hij. Hij heeft het instituut gezien als een goed gesubsidieerd project. Andere gezinnen kwamen ook op voor zichzelf. Hij vindt het nog niet voldoende. Daarom wil hij daar ook iets over zeggen.

Vroeg vaderloos geworden, voornamelijk door moeder opgevoed.
Voordat dit allemaal gebeurde zag hij zijn vader eens in de twee weken voor een weekend. Daar zag hij ook zijn broertje. Daar keek hij echt naar uit. Zijn vader was toen met de moeder van mijn broertje. Zij was als een soort stiefmoeder voor me. In een positieve zin was zij een stiefmoeder, betrokken bij zijn ontwikkeling. Ze corrigeerde hem als hij fouten maakte in de Nederlandse taal. Ze was aardig. Tijdens de rechtszaak bleek zij anders te zijn, maar daar heeft hij niets van meegekregen. Pas toen hij een tiener was, werd het concept relatie interessant voor hem. Hij ontmoette meisjes via internet, waar hij dan mee chatte. Een voor zijn ouders nog onbekende wereld, die technologie ging aan hen voorbij. Zijn definitie van een relatie is niet per se positief. Een relatie was voor hem altijd geassocieerd met ruzie en scheiding. Hij meent wel een bepaalde bindingsangst te hebben gehad. Hij had geen angst voor genegenheid. Maar van vastigheid daar had hij geen positief beeld. Dan dacht hij meteen aan zijn ouders, die altijd aan het ruziën waren, de scheiding en de rechtszaak. Inmiddels heeft hij hier wel aan gewerkt en is zijn beeld over relaties bijgesteld. Als kind en als tiener was een relatie eerder een ervaring. Nu kan ik dat onder woorden brengen. ‘Voorheen was het me als het ware geleerd, als je gaat trouwen dan ga je scheiden dan komt er een rechtszaak net als bij mijn ouders.’

De invloed van de scheiding op de koers van zijn leven en zijn ambities
‘De instanties hebben dat meer bepaald dan mijn ouders. Als mijn ouders een eerlijke rechtszaak hadden gehad, dan zou ik bij een van mijn ouders zijn. Maar het bedrijf kwam ertussen om te profiteren en niet om mij oprecht te verzorgen maar om zoveel mogelijk subsidiegeld te ontvangen ten koste van mij. Waardoor mijn leven inderdaad op een andere koers is gezet.’ Hij wist wat er aan de hand was, waardoor hij ontzettend gedemotiveerd om naar school te gaan om alles te doen wat goed is wat normaal is om te doen. ‘Dat heeft mijn hele tienertijd eigenlijk afgenomen.’

Hij pas drie kaar geleden kunnen ontcijferen wat er gebeurd was. Tot dan toe had hij bepaalde onzekerheden over het al dan autistisch zijn en of er iets mis wat met hem. ‘Ik wist het niet of het echt zo was. Tijdens mijn ondernemerschap als importeur van chocolaatjes had ik een mentor. Hij legde me uit hoe het zorginstellingen als het MWKJ werken. Ik kreeg allerlei flashbacks over wat er mij was gebeurd en toen ging ik het onderzoeken. Toen ik het artikel las, wist ik dat het niet okay was.’

Invloed van tussenkomst hulpverleners
Het conflict over het gezag heeft zijn leven beïnvloedt en de richting die hij in het leven wil opgaan. Hij wil de waarheid boven tafel krijgen. Hij heeft in ieder geval een ander perspectief gekregen op relaties door zijn ouders. Maar de hulpverleners die in zijn jonge levensjaren zijn gekomen vormen geen aangename periode in zijn leven. De hulpverleners hadden het anders kunnen aanpakken. Als zijn ouders wel gelijkwaardig zouden zijn behandeld, dan was er wel een omgangsregeling tot stand gekomen zonder de tussenkomst van hulpverleners.

Vanaf de tweede helft van die periode was er wel een omgangsregeling. In het begin verbleef hij bij het PI ( Pedologisch Instituut). Het duurde ongeveer een jaar dat hij daar opgesloten was. Daarna was er wel een omgangsregeling, waarbij hij dagelijks met de taxi heen en terug gebracht werd voor een dagprogramma in het instituut. Hij kon dan thuis slapen en thuis eten bij zijn moeder. Toen zijn moeder de voogdij weer had gekregen stond zij een omgangsregeling met zijn vader niet in de weg. Zijn vader woonde in dezelfde straat, waardoor hij naar zijn vader kon gaan wanneer hij dat wilde en kon dan zijn broertje ook zien. Overdag was hij op school.

Enige weerstand om zijn verhaal te delen
Hij was aanvankelijk voorzichtig in het vertellen van dit verhaal. Hij wenste niet gestigmatiseerd worden en wilt graag anoniem blijven. Hij heeft ervaren dat als hij dit verhaal deelt dat de psycholoog als een autoriteit wordt gezien en dat er dan gedacht en gezegd kan worden dat er dus daadwerkelijk wat met hem aan de hand was. Er over praten is een stukje acceptatie, een stukje loslaten. ‘Als eenmaal duidelijk is dat het MWKJ, die groep psychologen en psychiaters, die als orgaan van de Raad van de Kinderbescherming fungeren en daarmee ook een autoritaire positie hebben, oplichters zijn, zal ik niet anoniem blijven. Zolang het onderzoek dat nog niet heeft bevestigd blijf ik liever anoniem. Mensen geloven in hun reputatie, ook al is er een aanvallend artikel door Trouw gepubliceerd. Ik heb de totale macht van die instantie ervaren. Ze kunnen je voor gek verklaren. Als mensen je voor gek verklaren, dan gaat iedereen dat geloven.’

Is dat wellicht waarom je makkelijk omgaat met mensen? Dat er een bepaalde let it be – mentaliteit is, dat je zeer sociaal bent.
‘Ik merkte wel dat ik snel een gevoel van wantrouwen kreeg, als iemand bijvoorbeeld heel aardig was. Aan de andere kant kan ik ook niet altijd het gevoel van vertrouwen geven, ik heb dat niet meegemaakt. Mijn moeder heeft veel liefde gegeven. Op het moment dat ik weggehaald werd en zij machteloos was, was er voor mij geen vertrouwen. Ik heb geen moeite met liefde geven, met aardig zijn, dat heb ik van haar. Dat is niet per se betrouwbaar zijn. Als ik thuis kom en zij huilt, omdat ze machteloos is, dat is dan ook geen voorbeeld voor vertrouwen.’

Praten over de scheiding met ouders
‘Met mijn moeder kan ik hier goed over praten. Met mijn vader heb ik niet echt contact meer. Mijn moeder is heel transparant over die periode. Ze geeft me de feiten als ik die zoek. Ze heeft ook alles bewaard aan documenten. Ik heb nog steeds vragen. Het Paedologisch Instituut in Duivendrecht bestaat inmiddels niet meer, maar ik weet de weg nog. Ik zou graag willen weten waarom zij er niet meer zijn.’

Wat zou er mogen veranderen voor kinderen die zich tegenwoordig in een dergelijke situatie bevinden?
‘Ik maak me daar wel zorgen over. Onlangs was ik in Bos en Lommer in Amsterdam en ik zag een moeder met een kind in de kinderwagen. De moeder vertelde dat haar kind een psychologische diagnose had. Zij nam alles aan van de psycholoog. Ik vroeg me toen wel af of dat nu echt waar is of dat het een leugen is en of zij ook de diagnose in twijfel durfde te trekken. Ik denk dat ook tegenwoordig ook veel kinderen de dupe zijn van een onjuiste diagnose. Het is belangrijk voor kinderen in een soortgelijke situatie dat hun ouders door de juiste professionals worden bijgestaan die zich tegen de uitspraken en de autoriteit van dergelijke instanties durven te verzetten.’

Creativiteit als bron van heling en als bron van rust gebruikt.
Hij komt uit een creatieve familie van moeders zijde. Zijn creativiteit heeft hem wel geholpen om zich te uiten tijdens de periode op het instituut. ‘Het verbond mij met de andere kinderen, het maakte mij populair, waardoor die periode enigszins draaglijk was.’

Wat zou je kinderen willen zeggen die momenteel een vechtscheiding meemaken?
‘Blijf positief! Als het negatief is, hou je hoofd omhoog en doe iets creatiefs! Als het vervelend wordt, ga je eigen wereld in en doe iets creatiefs. Zorg dat je iets hebt wat je leuk vind om te doen.’

U kunt het artikel over het MWKJ in Trouw lezen hier lezen.

Op verzoek van de respondent is zijn werkelijke naam vervangen door een fictieve naam.

Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com

Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com