In de serie Scheiden & Delen wordt een aantal portretten weergegeven van mensen die een (echt-) scheiding hebben ervaren. In dit portret deelt Athilde Whyte (47) haar verhaal. Zij is moeder van 4 kinderen. In het dagelijkse leven is zij tevens NLP Master, Business coach en eigenaresse vanuit haar bedrijf FLOW-denken.
Kinderen krijgen door de scheiding een fijnere jeugd
Athilde maakte als kind de scheiding van haar ouders mee, toen haar ouders besloten na een huwelijk van tien jaar uit elkaar te gaan. De scheiding van haar ouders heeft het perspectief van Athilde op relaties al op jonge leeftijd beïnvloed. Athilde had altijd het beeld dat als je ging trouwen je voor altijd bij elkaar bleef, omdat je anders je kinderen te kort deed. De gevolgen van een scheiding voor de betrokken kinderen vond zij wreed. De scheiding van haar ouders heeft beslist geen littekens voor haar gevormd. Athilde die zelf een scheiding heeft meegemaakt, stelde zichzelf na de beslissing om te scheiden ook de vraag ‘Wat doe ik mijn kinderen aan?’ Zij wist uit eigen ervaring hoe vreselijk het is om als kind een scheiding mee te maken. Ze durfde op een gegeven moment ook naar de andere kant te kijken om te realiseren dat haar kinderen door de scheiding juist een fijnere jeugd zouden krijgen dan voor die tijd.
Athilde’s eigen scheidingservaring
De vader van Athilde is alcoholist. Als volwassene weet zij dat je met een alcoholist niet kunt samenleven. Zoals bekend bij alcoholisten zijn alcoholisten volgens zichzelf geen alcoholist en hebben zij nergens last van. Alcoholisten voelen zich vooral slachtoffer en rechtvaardigen daarmee hun gedrag. Als kind wist zij niet dat hij alcoholist was. Als kind zag zij hem gewoon als haar vader. Maar zij voelde zich altijd wel gekwetst door hem. Dit heeft haar wel een ontzettend incasseringsvermogen gegeven. Een incasseringsvermogen waar ze trots op is. Zij moet er telkens wel opletten dat het hebben van dit incasseringsvermogen niet ten koste van haarzelf gaat. Daar is zij altijd wel alert op, want voordat zij het weet is zij zo loyaal dat ze niet meer trouw is aan haar eigen gevoel. Dat gaat gelukkig best wel goed. In de afgelopen tien tot vijftien jaar is Athilde ontzettend veel van zichzelf gaan houden en dat maakt dat Athilde zich best voorop durft te stellen in alle contacten en alle relaties. ‘Dus het is veel makkelijker om en loyaal te zijn en goed voor mijzelf te zorgen.’
De spanning en de stofjes die vrijkomen weer willen voelen
Incasseringsvermogen en verantwoordelijkheidsgevoel heeft de ontwrichtte relatie van haar ouders haar meegegeven. Als kind voelde Athilde zich verantwoordelijk voor de sfeer in huis. ‘Als ik dan thuis goed mijn best deed, dan kwam hij goed thuis of dan maakten ze geen ruzie.’ Zij voelde zich daar ontzettend verantwoordelijk voor. Daar heeft zij heel veel last van gehad.
Als ze dan bijvoorbeeld naar school ging en er iets gebeurde in de klas dan gingen bij haar alle alarmbellen af. Athilde kwam dan in een soort van staat van paraatheid terecht waarin zij dacht: Oh jeetje wat heb ik nu weer gedaan? Ik had dit moeten voorkomen. Dit kon om de meest onbenullige dingen gaan. Als de leraar boos werd omdat er twee kinderen achterin de klas aan het kletsen waren dan voelde Athilde zich verantwoordelijk. Zij betrok altijd alles op zichzelf. Het heeft heel lang geduurd om daar vanaf te komen. Het is nog niet helemaal over. In haar kindertijd is dit gevoel van staat van paraatheid geactiveerd. Soms zijn er nog situaties die dat gevoel weten te triggeren. Het bizarre is dat ze het ook mist. Als het saai is en er gebeurt niets dan mist zij de adrenalinestoot die er was als er een dronken iemand thuis komt. Het is of de spanning of het zijn de stofjes die dan vrijkomen, die ze dan heel lang heeft gemist. Dan hunkerde ze ernaar dat er iets gebeurde, waardoor ze die spanning weer mocht voelen, die stofjes weer kreeg. Soms zocht Athilde ook bewust ruzie met haar vriend zonder dat ze door had waarom. ‘Het moest dan gewoon knallen.’ Iets wat ook te zien is bij thrill seekers. Zij hebben spanning nodig om zich te kunnen uitdrukken. Het is tegelijkertijd ook een manier om emotie te verwerken. Je kunt je ook aanleren om dan te gaan sporten, maar als je bent opgegroeid in een thuissituatie waar altijd veel spanning is geweest en jij gewend bent daarop te reageren op een bepaalde manier, dan kunnen situaties daarbuiten soms te rustig zijn. Dit gemis heeft ze heel lang bij zich gedragen.
Een redder in nood
Haar relatiebeeld van ‘voor altijd bij elkaar blijven voor de kinderen’ heeft ertoe geleid dat Athilde zich volledig heeft weggegeven en dat zij niet trouw was aan zichzelf. Hiertoe was zij bereid omdat ze zo graag wilde slagen. De relatie van haar ouders beïnvloedde haar dermate dat ze telkens mensen opzocht waar iets mee is. ‘Geen gezonde Hollandse jongen, nee, maar altijd iemand met een kruisje.’ Zo mocht zij als redder optreden. Gedrag wat vaak voorkomt bij kinderen van alcoholisten. Zij zoeken een partner die zij kunnen ‘fixen’ in de ijdele hoop daarmee als redder in nood hun alcoholistische ouder te helen.
Athilde Whyte – 15 lentes jong
De rode draad: Hopen tegen beter weten in
Athilde heeft niet veel relaties gehad. In de relaties die ze heeft gehad was zij telkens degene die verbaal veel sterker was. Toen ze vijftien jaar was kreeg Athilde een vriend die vijf jaar ouder was. Hij werd voor haar een soort tweede vader en zij wilde hem heropvoeden. Met al haar mannen is er in principe niets mis, maar ze komen wel allemaal uit beschermende omgevingen, welke ze nooit hebben verlaten. ‘Zij hebben zich nauwelijks tot niet ontwikkeld tijdens onze relatie. Ik ben altijd een vrouw van de wereld geweest. Ben overal geweest en spring overal in. Dus ik heb ze wel altijd meegesleurd. Mijn eerste relatie heeft veel te lang geduurd. Ik wist al vijf jaar dat het niet goed was, maar ik ging niet weg omdat ik het zielig vond voor hem.’ Een reactie die voor haar duidelijk terug te voeren was naar haar thuissituatie in haar jeugd.
Athilde vroeg zich af waarom ze zich niet nog meer kon aanpassen zodat zij en haar partner wel gelukkig konden blijven. Hopen tegen beter weten in, was de rode draad in haar leven. Ze wordt er echt af en toe helemaal gek van. Zij heeft best veel losgelaten en achter zich gelaten door veel van zichzelf te leren houden. Athilde realiseert zich goed dat het ´hopen tegen beter weten in´is ontstaan in haar jeugd, waardoor zij zich een enorme loyaliteit en doorzettingsvermogen heeft aangeleerd. Als zij zichzelf kwaad doet en tekort doet is dat altijd wel weer te herleiden tot het ´hopen tegen beter weten in’. Haar huidige relatie ervaart Athilde ook niet als okay. Dit weet ze eigenlijk al drie tot vier jaar. Toch denkt ze telkens weer:´Weet je Thil, er mankeert ook alles aan jou dus okay huppetee ga daar eens mee aan de slag.’ Heel diep van binnen weet ze dondersgoed dat het ‘hopen tegen beter weten in’ is. Maar zij vindt het zo akelig om weer dat verdriet aan te gaan en het voelt ook als een falen van zichzelf. ‘Waarom heb ik nu niet eens een relatie met een man waarmee ik oud kan worden, een man die mij waardeert voor wie ik ben? Een gelijkwaardige relatie. Een man die mij op handen draagt lijkt mij zo geweldig.’ Zij heeft altijd haar partners op handen gedragen en er is nog geen geweest die haar ook op handen heeft gedragen. En dan denkt ze heel vaak: ‘Je zeurt, je bent zo ontevreden, want hij doet dit en hij doet dat en zie daar ook eens de waardering in. Ik kan daar dan heel ver in gaan.’ Zij heeft de liefde niet als wederkerig ervaren. ‘Ik geef, maar ontvang ontzettend weinig terug. Het is dus eigenlijk weer een fix-project.’ Zijn en haar basisverwachtingen van het leven bleken wezenlijk anders te zijn. Een aantal maanden geleden heeft Athilde voor zichzelf besloten te stoppen met deze relatie. Sinds kort heeft zij voor zichzelf gekozen en woont zij op zichzelf. Zij heeft drie relaties gehad die op dezelfde wijze verliepen, waarbij haar verwachtingen van de relatie haar steeds teleurstelden.
Athilde Whyte – 10 maanden jong
Haar innerlijk kind
Haar innerlijk kind is meegegaan vanuit haar kindertijd thuis naar de volwassen vrouw die ze nu is. Als volwassen vrouw weet Athilde dat loyaliteit, verantwoordelijkheidsgevoel en een enorm incasseringsvermogen haar ontwikkelingspunten zijn. Zij heeft een goed oog voor mensen die hulpbehoevend zijn. Tegelijkertijd heeft ze nooit met haar innerlijk kind aan tafel gezeten als het ware om een kopje thee te drinken of een wandeling te maken, iets wat vaak te zien is bij mensen die in een herhaald patroon zitten die vaak terug te leiden is naar het verleden. Het innerlijk kind een eigen plek en stem te geven, naast je of tegenover je. Het innerlijk kind tegen wie je ook mag zeggen: ‘Het is okay’.
Haar relatie met haar innerlijk kind is denkt ze voor haar gevoel wel okay. Zij heeft daar veel aandacht aan besteed. ‘Maar ik geloof wel dat als ik nog heler wil worden dat daar bij mijn innerlijk kind nog een groot stuk van mijn sleutel zit. Dat geloof ik ook.’
Perfect altaar van de liefde
Kleine Athilde ziet als het ware telkens een man die zij wil fixen omdat het bij haar vader niet is gelukt. Het is een litteken dat schreeuwt om aandacht, om verzorging om heling. Tegelijkertijd is er ook de volwassen vrouw die behoefte heeft aan een gelijkwaardige relatie, die op handen gedragen wilt worden. Zij durft het perfecte altaar van de liefde te vinden, daar twijfelt zij niet aan. Gelooft zij dat zij daar een bepaalde vibratie voor mag uitzenden, zodat het op haar frequentie kan surfen waarbij zij kan zeggen: ‘Zo’n man zou ik graag willen.’ Athilde is daar absoluut van overtuigd. Zij gaat het nu dit keer ook anders doen. Nu zij weet wat voor man zij wil, vraag ik mij af of zij ook weet wat zij die man te bieden heeft. Zal de volwassen Athilde met al haar verworven wijsheid kunnen zeggen: ‘Dit is wat bij mij past, bij wie ik nu ben of bij mijn innerlijk kind?’
‘Dit geeft mij huiswerk om te kijken hoe dat voor mij zit. Mijn eerste neiging is te zeggen dat ik in de loop van de jaren dat ik met deze man ben, heb leren houden van mezelf. Ik ben heel veel patronen bij mijzelf gaan zien. Ik heb daarin ook veel zaken achter mij mogen laten en nu is het tijd voor een volgende stap. Ik denk dat wat jij zegt dat bij die volgende stap hoort.’
De tijd nemen
Athilde geeft duidelijk aan dat zij wil stoppen, de koek is op. Zij mag nu haar eigen reis beginnen. Als je afstand neemt van een ander neem je meer ruimte voor jezelf. Het hoofdstuk met haar huidige partner gaat binnenkort dicht, niet met hun kind. Athilde weet heel goed hoe zij dat gaat invullen. ‘Als eerste zal ik ruimte nemen voor mijzelf. Ik durf niet te zeggen hoe lang dat gaat duren, maar het is pas klaar als het klaar is. Maar ik ga eerst vol voor mijn eigen ruimte en voor wat ik zelf graag wil, voor wat ik belangrijk vindt. Daar heb ik nog wel wat te ontdekken denk ik. Daar wil ik alle tijd voor nemen. Pas daarna verwacht ik dat er weer ruimte komt voor een andere relatie.’ Athilde is bereid ruimte te maken om de ruis van haar relatiefrequentie te verwijderen.
Athilde Whyte – moeder van vier kinderen | Fotografie & Ontwerp: Tanja Bouwhuis
Het als ouders elkaar gunnen
Athilde heeft vier kinderen. Van de vader van de eerste drie kinderen is zij al gescheiden. Hoe vult zij dat dan in nu zij een tweede scheiding met kind tegemoet gaat? Neemt zij de lessen van de omgangsregeling met en het ouderschapsplan van haar oudere kinderen dan mee in deze scheiding of juist niet omdat het een ander soort gezin is? Of zou zij het anders willen doen?
‘Nee, ik ga het precies doen als bij de oudste kinderen. Mijn ex en ik hebben het goed geregeld. Wij hebben echt een scheiding als uit een boekje gedaan. Wij wilden niet meer samen verder, maar we houden op een bepaalde manier nog wel veel van elkaar. Ik vind hem een geweldige vader en hij vindt mij een goede en lieve moeder. Wij hebben het elkaar eigenlijk altijd gegund. Wij willen voor onze kinderen ondanks de situatie echt wel het beste. Dat is tot nu toe ook heel goed gelukt. Het gaat heel gemakkelijk over en weer. Hij komt bij mij, ik bij hem over de vloer. Er is nooit gedoe. Het is heel gemakkelijk. Als de kinderen van de een naar de ander willen of het qua patroon anders willen dan is dat goed. De ene keer gaat hij naar een ouderavond, de andere keer ik. En soms bellen we elkaar daarover een kwartiertje van tevoren over en dan is het ook goed. Dat gaat heel mooi. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ervan uitga dat dat met mijn huidige vriend ook zo gaat. Daar ga ik in ieder geval alles aan doen.’ Ook Athilde is een voorstander van partnerschap in ouderschap na scheiding. Dat is volgens haar mogelijk als beide ouders het kind en het belang van het kind voorop stellen.
Invloed relatiebeeld van kinderen
Het kan zo zijn dat de relatie niet lukt op basis van gelijkwaardig partnerschap, maar dat ouderschap wel gaat lukken omdat je elkaar als gelijkwaardige ouders kunt zien. Athilde‘s oudste drie kinderen hebben reeds een scheiding meegemaakt. Zij vult samen met hun vader het ouderschap als ouders goed in. Waarschijnlijk ook omdat zij wil voorkomen dat haar kinderen hetzelfde overkomt als datgene dat haar is overkomen toen haar ouders uit elkaar gingen. In hoeverre denk Athilde dat zij hun beeld van een vaste relatie heeft beïnvloedt?
‘Dat heb ik beslist beïnvloed. Maar wat ik ook heb beïnvloed is dat het allerbelangrijkste in je leven is dat je trouw bent aan jezelf en dat daar soms hele moeilijke en ingewikkelde dingen bij horen, maar dat er maar één iemand is die goed voor zichzelf kan zorgen en die zichzelf gelukkig kan maken en dat ben jezelf. Daar ben jezelf verantwoordelijk voor. En dat weten onze kinderen (13, 15 en 18) als geen ander. Het meest bijzondere is dat mijn oudste twee mij erop attendeerden dat ik dat zelf niet deed. ‘Mam, wij moeten worden wie we willen zijn, waarom laat jij je dit allemaal aanleunen? Leg dat eens uit? Jij zorgt niet goed voor jezelf.’
‘Ze passen het ook toe in hun leven. Dat vind ik zo stoer. Zij zijn allemaal naar de vrije school geweest. Omdat je daar mag worden wie je wilt zijn als persoon, als mens en niet als prestatie. Zij hebben – vooral de oudste twee – problemen gehad met hun vader. Zij hebben dezelfde problemen gehad met hem die ik ook met hem had en voor mij redenen waren om van hem te scheiden. Dat heb ik nooit eerder met hen gedeeld, maar feitelijk is dat wel zo. Zij hebben alle twee alleen maar bij mij gezeten, omdat hij zich belachelijk gedroeg ten opzichte van hen. Toen heb ik altijd tegen de kinderen gezegd: ‘Weet je, ik snap dat je teleurgesteld ben in je vader, maar de teleurstelling komt ook uit jezelf, want je hebt een bepaalde verwachting en die komt niet uit. Dat wil dus zeggen dat als je blijft vasthouden aan je verwachtingen, je teleurgesteld zal blijven worden. Als je in staat bent om bij jullie vader te zien wat hij wel levert en waar hij wel goed in is, dan krijg je weer een geweldige relatie met hem.’ En tegen de vader heb ik gezegd: ‘Geef ze nou even de ruimte om hiermee te frutten want het is ook een stuk puberteit. Dit is nu tegen jou en volgend jaar gaat het over mij.’ Dat hebben die meiden zo gigantisch gaaf gedaan. Nu is de relatie met hun vader weer fantastisch. Niet dat ze er heel veel zijn, maar ze zien wel waarvoor ze altijd bij hun vader terecht kunnen en waar hij een geweldige vader is. Daar waar ze eerder focusten op zijn tekortkomingen en wat ze allemaal misten. Dat hebben ze allemaal anders gedaan. Het gave is dat zij daarover in gesprek zijn geweest met hun vader. Hij gaf aanvankelijk aan: ‘Ah, dat komt natuurlijk van je moeder’. Toen hebben zij gezegd: ‘Pap dat is niet eerlijk. Dus als je ons niet voor vol wilt aanzien dan willen we er ook niet over praten.’ En dat heeft de middelste stug volgehouden. ‘Pap daarover moet je niet bij mij zijn, daar moet je zelf met mamma over frutten’. Die man heeft dat fantastisch opgepakt. Mijn ex is een heel stuk gegroeid door dit proces en samen zijn ze hier heel rijk van geworden.’
Loslaten van verwachtingen en verleden
Heeft Athilde net als haar dochters de verwachtingen met betrekking tot haar eigen vader ook los kunnen laten loslaten en daarmee de verwachtingen in haar partner?
‘Ja, dat heb ik. Dat was een harde les, dat wel. Je hebt het gevoel dat je daarmee je hele wereld los laat. Je laat een stuk van je jeugd los. Ik heb deze exercitie 18 jaar geleden gedaan toen ik 28 was. Toen werd Lotte geboren. Tot die tijd leefde ik volledig in control. Mijn grootste probleem was het verschil tussen mijn hart en mijn hoofd. Ik kreeg die nooit op een lijn. Ik had altijd het gevoel dat ik aan het koordansen was. Mijn lichaam greep zo gigantisch in na de geboorte van mijn kind dat ik psychoses kreeg. Er gebeurde echt van alles om mij maar te laten landen in mijn lijf. Die les heb ik toen toch maar opgepakt, bang als ik ook was. Ik heb goede hulp ingeschakeld. Ik heb een tijd op de PAAZ afdeling doorgebracht. Ik heb geweigerd medicatie te nemen omdat ik niet geloofde dat daarin de sleutel gelegen zou zijn. Door wat lichamelijke therapie, lichaamswerk, klassieke homeopathie, danstherapie en creatieve therapie ben ik eindelijk gaan landen in mijn eigen lijf. Toen was het belangrijkste proces inderdaad om dat stukje los te laten en mijn eigen verwachtingen dan toch maar eens aan te kijken en te vervangen met een andere realiteit.’
Dat gebeurde rond de geboorte van haar oudste kind. Na de geboorte kreeg Athilde die psychoses.
‘Die geboorte was zo extreem. Ik was zo gewend alles te controleren. En dan gaat je lijf opeens weeën produceren en die veroorzaakten pijn. Ik dacht echt: dubbel doei dit ga ik echt niet doen, wat een ellende. Ik had daar dus in eerste instantie geen controle over. Alles wat er dan mis kan gaan qua hulpverlening gaat dan ook mis. Uiteindelijk ben ik 12 uur lang bezig geweest. Ik had mijn lichaam zo uitgeput en zo stil gezet dat ze me aan de weeënopwerkers hebben moeten doen om überhaupt het kind er uit te krijgen. De nageboorte kwam niet. Er was een stagiaire die vijf uur had gewacht, dat was veel te lang. Vijf liter bloed verloren. Alles wat er mis kan gaan, ging er toen ook mis. Lotte was een huilbaby. Achteraf denk ik: ach arm kind. Natuurlijk was ze een huilbaby, dat snap ik ook wel. Dat heb ik ook allemaal wel meteen ervaren als dat ik er zelf niet de oorzaak van was, maar wel invloed op had. En dat beklemde mij verschrikkelijk. Ik voelde mij zo verantwoordelijk en ik wilde dat zo graag goed doen. Ik voelde dat ik dat niet goed deed in de zin van: ik deed wel mijn best, maar wat ik uitzond dat pakte dat kind totaal niet op. Zij kreeg allemaal klachten als oorontstekingen. Wat wil je niet horen. Ja, dat snap ik allemaal best achteraf gezien. Dat heb ik wel heel serieus opgepakt. Uiteindelijk heb ik het heel lang van me afgehouden totdat ik waanbeelden begon te krijgen en psychotisch gedrag kreeg en toen dacht ik: maar meid wat ben je nu aan het doen? Wil je nu bang blijven of wil je het een keer aangaan met jezelf? Ik heb toen de psychiater gebeld en gezegd dat het nu tijd was om het een keer aan te gaan, want zo gaat het echt niet goed. Ik kon de dag erna komen. Met behulp van klassieke homeopathie heb ik een doorbraak gecreëerd om niet meer bang te zijn, want ik bleef maar bang. Toen heb ik een paar korrels genomen en toen begon ik te huilen. Het heeft heel lang geduurd en toen was ik er eindelijk. Toen durfde ik ook echt de onaangeraakte stukjes aan te gaan. Toen was Lotte ongeveer 1 jaar.’
Athilde zegt het heel mooi: ‘ … en toen was ik er eindelijk’ Zij heeft natuurlijk zichzelf ook heel lang beschermd. Bijna een fort om haar heen gebouwd. Wat je vaak merkt bij vrouwen die een bepaalde mate van ‘unfinished business’, littekens of trauma’s dragen, zoals bijvoorbeeld opgroeien met een alcoholistische ouder, is dat die stukjes op het moment van bevallen ook weer letterlijk geboren, losgelaten worden. Bevallen is loslaten. Een onaangeraakt stukje dat dan denkt: zij komt er nu uit, maar ik kom er nu ook uit. Dat moet een heftige ervaring zijn geweest.
‘Dat was het ook, maar ik zou het niet willen missen. Het heeft mij tot een heel fijn mens gemaakt. Ik ben er trots op, ik ben er heel blij mee. Ik ben ook blij met het stuk daarvoor. Dat bedoel ik. Ik houd echt van mezelf met al mijn kleuren. Het een had niet gekund zonder het ander. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik vind ook dat ik het heel goed heb gedaan. Ik heb de dingen laten komen op de momenten dat het kon en waarop het zover was. Ik heb nooit iets willen forceren. Ik heb het gewoon echt laten gebeuren. Ik ben het aangegaan op momenten dat het zover was. Dat voel ik nu ook. Het is niet zinvol om te denken: had ik dit of dat maar gedaan. Ik hou heel veel van Johan. Ik draag hem op handen en nu voel ik dat het tijd is dat het anders moet: Athilde-tijd. Het is niet zo dat het daarvoor nooit zo is geweest. Het is niet uit ontevredenheid. Ik zie wat hij mij gebracht heeft en wat hij mij ook gegeven heeft. Maar dat voldoet nu niet meer.’
Athilde Whyte | Fotografie & Ontwerp: Tanja Bouwhuis
Individuele groei versus groei van de relatie
Athilde is nu 47. Zij is nu in een nieuwe fase in haar leven beland. Daar kan een relatie in meegroeien of niet. Wat ik vaak merk in mijn werk als mediator en in de relatie-coachingsessies met koppels is dat zij als individu zijn gegroeid, maar de relatie geen toestemming hebben gegeven om mee te groeien. Dat is iets waarvan je beiden bewust mag zijn en dat is iets waaraan je beiden mag werken om de relatie omhoog te tillen.
‘Ik groei heel hard en dat voel ik ook. Dat is heel fijn en dat zie ik bij de ander niet. Ik heb wel geprobeerd haakjes uit te gooien om daarover te praten. Daar mag je toch alle twee echt voor openstaan. Dat kan ik nu wel loslaten. Daar heb ik me wel even schuldig over gevuld. Ik dacht: ik doe nog een beetje dit en een beetje van dat. Dat heb ik nu stiekem af en toe ook nog wel eens. Per saldo zoals ik het nu vertel zo voel ik het nu ook echt.’ Af en toe bekruipt haar dan toch dat gevoel om dat te doen. Natuurlijk ook omdat zij van die persoon houdt.
‘Het is ook heel behulpzaam zelf te weten wat ik niet wil. Ik ben dan ook wel blij dat ik die gevoelens nog heb, want dan weet ik namelijk: oh ja, kijk dat wilde ik dus niet. Daar kan ik ook wel weer dankbaar voor zijn. Dat klinkt wellicht zweverig, maar zo is het echt.’
Rolmodel van relatiepartner
Mijn vader leerde ons al vroeg dat de meest wijze lessen nooit op een zachte wijze worden gepresenteerd. Dat zijn dan als het ware keiharde examens, daar mag je voor blokken, bloed, zweet en tranen voor inleveren. Athilde had als kind al duidelijk het gevoel wat ze niet wilde en wat ze wel wilde, waardoor zij het gevoel kreeg om dat per se neer te willen zetten in een relatie en daardoor als het ware ´projecten´ te zoeken. Haar vader is wel het rolmodel van een man in haar leven als in een relatie zoals zij dat bij haar ouders heeft waargenomen. Haar vader is een alcoholist die zijn pijn wegdrinkt. Desondanks merkt Athilde dat zij veel op haar vader lijkt. ´Ja mijn vader heeft altijd zijn pijn weggedronken. Hij heeft in mijn moeder niet de partner gevonden die hem op een goede manier heeft gesteund en gestimuleerd om die dingen met zichzelf aan te gaan enz. Zij hebben in elkaar het slechtste in elkaar naar boven gehaald.´
Als je een relatiepartner kiest, kies dan iemand op wie je kunt vertrouwen, iemand waarmee je een toekomst kunt opbouwen. Dat was in het geval van Athilde ‘s ouders dus niet zo. Ondanks het feit dat haar ouders in elkaar het slechtste naar boven wisten te halen, is zij eigenlijk al op heel jonge leeftijd geconfronteerd met de lessen van dualiteit. We hebben allemaal een schaduwzijde.
‘Mijn moeder was psychisch erg labiel. Zij heeft vier keer een zelfmoordpoging gedaan, nog voordat ik 10 jaar was. Mijn vader ging het criminele pad op. Ons gezin stond vaak in de krant. Dan was er weer eens iemand opgepakt en dan stonden we met naam en rugnummer in koeienletters op de voorpagina. We woonden in een Drents dorpje. Het was een hel.’
Me-time
‘Het mooie is dat ik twee jaar geleden heb besloten dat het me-time wordt en dat ik toch weer met wie ik ben dingen ga doen. Dankzij alles wat er is gebeurd heb ik maar drie zinnen nodig om iemands volle potentie en knelpunten zien. Ik ben hierdoor een formidabele spiegel geworden. Daarom heb ik besloten mensen te gaan coachen. Dat kan ik gewoon als de brandweer. Ik vind het gaaf. Ik leg niemand iets in de mond. Ik geef wel keihard de dingen terug waar mensen dan echt mee aan de slag kunnen. Ik ben daar succesvol in. Ik vind het fijn om een ander te dienen. Op deze wijze doe ik dat op een gezonde manier. Ik heb vorig jaar bij de NS een klus aangenomen als interim manager in een veranderende omgeving. Dus volop geweldig spul om mee te werken, Qua complicaties werd ik op mijn wenken bediend dat vind ik geweldig. Dit voorjaar heb ik gezegd: ‘Nee Thil stick to the plan. Je gaat echt dat doen wat je graag wil. Ik moest hiervoor wel uit mijn comfortzone komen. Ik ben namelijk heel verlegen.’
De verlegen Athilde is hoogstwaarschijnlijk haar innerlijk kind, want de volwassen Athilde is juist het tegenovergestelde. ‘Dat is precies het stukje wat je eerder aanreikte. Dat is precies het stukje waarvan ik vier weken geleden heb ik gezegd: ‘Het is nu klaar. Stop hiermee. Jij gaat vanaf nu zichtbaar worden en jouw verhaal vertellen. Met jouw verhaal kan je mensen helpen. Dat is wat ik nu aan het doen ben.’ Vlak voor dit interview had ze een interview gegeven in het blad VROUW. Een interview dat veel aandacht heeft gehad, ook qua negatieve reacties. Zij heeft een vlog opgenomen met een coach. Een dag daarna is zij gevraagd om te spreken en zitting te nemen in een panel op de Dag van de armoede, een groot congres dit najaar. ‘Ik voel wel dat het nu tijd is om dit verhaal te delen.’
Van trauma naar topprogramma
Bijzonder is dat Athilde haar trauma heeft weten om te zetten in een soort van topprogramma. Waar heel veel mensen mogen investeren in allerlei kostbare opleidingen, heeft zij de beste opleiding gehad bij haar ouders. ‘Klopt. En in mijn relaties. Ik heb nog in de schuldsanering gezeten vijf jaar geleden. God wat een hel was dat. Verschrikkelijk.’
Een mens krijgt wat hij dragen kan.
‘Absoluut. Dat is wat mijn coach zo treffend wist te formuleren. Zij had een samenvatting gemaakt van mijn verhaal. Zij introduceerde mij in die vlog en zei: ‘Alles zit er gewoon in. Daardoor ben je zo inspirerend.’ Begrijp je dat ik daarin een stukje verlegenheid voel. Ik vind altijd dat je een keuze hebt. Als klein kind heb ik dat altijd al uitgedragen. Je kunt altijd kiezen. Je kunt kiezen hoe rot en vervelend het thuis is, maar je kunt ook buiten spelen en genieten van het mooie weer om de drama daarna weer tegen te komen thuis. Je hoeft niet als slachtoffer door het leven te gaan. Het leven is niet maakbaar, maar je bent wel zelf verantwoordelijk voor welke route je kiest. Daarin verschil ik van de meesten. Daarin ligt mijn kracht en dat geeft mij power.’
Kwetsbaarheid versus kracht
Athilde durft zich met haar verhaal kwetsbaar op te stellen en tegelijkertijd laat zij hiermee ook haar kracht zien. Het bedrijf van Athilde heet flow-denken. Als je puur natuurkundig kijkt naar een flow, dan zie je de combinatie van kracht en kwetsbaarheid anders kan die flow niet komen. Anders is het gewoon stil water. Athilde gelooft ook dat je invloed hebt op die staat van zijn. Dat is het mooie aan de woorden flow-denken en in-vloed. Vloed is ook beweging, het is ook een flow.
Dat gevoel van dat kleine meisje komt af en toe naar voren. Zij heeft nu gekozen met haar hart wat voor haar goed voelt en dat klopt.
Zet persoonlijke vetes opzij
‘Als je echt van je kind houdt – en dat doen alle ouders – gun dan je kinderen echt met heel je hart het beste en dat ze mogen worden wie ze willen zijn. Zet daarvoor persoonlijke vetes met je ex opzij. Want die zijn namelijk niet belangrijk. Het gaat om je kind. Wees zo volwassen dat je boven jezelf uitstijgt en dat je alsjeblieft de belangen van je kind vooropstelt. Dat zie ik heel erg vaak niet gebeuren. Dat vind ik heel jammer. Wij hebben dat absoluut wel gedaan. Mijn kinderen vinden dat ook niet leuk. Dat weet ik zeker. Zij hebben daarin ook nog hun dingen om te helen, daarvan ben ik overtuigd. Als ouder mag je kinderen niet temperen. Je mag ze troosten als ze vallen, maar je bent niet verantwoordelijk voor wat er op hun pad komt. Je hebt als ouder niet de taak om te zorgen dat ze nooit vallen en nooit pijn krijgen. Je hebt als ouder de taak dat ze als weerbare en gezonde mensen in het leven staan. Als ouder heb je ook de taak dat als ze vallen, je pleistertjes gaat plakken en ze troost. Als ouders hoef je niet alles te voorkomen, dat kan je niet en daar ben je niet voor.’
Geef je kind de ruimte om te ervaren
Volgens Athilde ben je als ouder niet verantwoordelijk voor wat er op het pad van je kind komt. Ook niet als dat een scheiding is, hoe raar dat ook klinkg. ‘Je mag ze wel troosten, maar ze krijgen wel de ruimte om dat zelf te ervaren, om daarin zelf hun eigen keuzes te maken en daarin hun eigen ervaring te hebben met de juiste steun. Daarbij uitgaand van volwassen ouders. Heel veel ouders zijn helaas niet volwassen, eerder een beschadigd kind in een volwassen lichaam die ook geheeld kunnen worden als ze dat willen.’
Athilde Whyte is NLP master en business coach. Bezoek haar website voor meer informatie: Flow-denken
Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com
Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com
Tara Mediation creëert ruimte om verder te gaan 