Jasmijn (54) scheidde na een relatie van zestien jaar, waarvan veertien jaar gehuwd. Inmiddels heeft zij een gelukkige nieuwe relatie en weer een plusgezin. Ruim 15 jaar gelezen zijn Jasmijn en haar ex-man uit elkaar gegaan. Haar huidige man kent ze al 12,5 jaar en zij is met hem al 5 jaar getrouwd. Jasmijn en haar huidige echtgenoot waren al in de veertig toen zij elkaar ontmoetten. Zelf heeft Jasmijn een dochter en haar partner heeft twee zonen. Alle drie zijn ze twintigers. Het was wel heel lastig in het begin van hun relatie. De kinderen waren op dat moment pubers.
Parentificatie
Zelf is Jasmijn ook een kind van gescheiden ouders. Jasmijn was veertien toen haar ouders gingen scheiden. Het gebeurde in de jaren ’70. Scheiden gebeurde toen niet zo snel. Voor vrouwen was het toentertijd niet zo makkelijk om te scheiden. Aanvankelijk schoot Jasmijn meteen onbewust in de zorgrol naar haar moeder toe. Jasmijn beseft dankzij systemisch coachen heel goed wat dat nu betekent, waarom kinderen dat doen, waarom kinderen meteen in de rol van de partner zijn geschoten. Jasmijn begon zich als jonge tiener te parentificeren en begon zich te gedragen als de partner van haar moeder. ‘Mijn broertje was jonger Ik nam dus ook de zorg over hem over. Toen ik zelf ging scheiden wist ik natuurlijk veel meer. Ik zei dan ook tegen mijn dochter: ‘Jij bent een kind. Ik ben een moeder. Jij hoeft je niet druk te maken over mij. Ik pak mijn eigen verantwoording.’
Haar moeder had in die tijd nauwelijks een direct netwerk om op terug te vallen. Zij woonden net in Flevoland. Zij gingen van Amsterdam naar zo’n ‘uithoek’. Haar moeder had toen nog geen vriendinnen in hun nieuwe woonplaats, waardoor zij Jasmijn als gesprekspartner gebruikte. Dat wilde Jasmijn natuurlijk met liefde doen ook al is dat natuurlijk niet iets voor een jonge tiener. Jasmijn voelde zich oud en rijp genoeg om dat te doen. ‘Daardoor ging ik me wel heel erg voegen naar haar en ben ik mijn eigen kindstuk uit het oog verloren en altijd bezig geweest met klaar staan voor anderen in plaats van ook naar mezelf te luisteren en voelen wat ik zelf wil.’
Het gezin kwam erachter dat haar vader een affaire had met iemand in Amsterdam. Die belde op een gegeven moment op naar hun huis met de vraag of haar vader aanwezig was. De vriendin van haar vader lag in het ziekenhuis en had hulp nodig van hem. Haar moeder confronteerde hem daarmee. Na een tijdje te hebben ontkend, gaf hij het wel toe. Jasmijn was aanvankelijk heel boos op die vriendin en besefte later dat haar vader hier ook een rol in heeft gehad. Haar vader kwam vaak terug en gaf dan het idee dat het allemaal weer goed was om vervolgens weer te vertrekken naar zijn minnares. Op een gegeven moment geloofde Jasmijn haar vader niet meer. In die tijd deden ouders zelden de moeite om te gaan voor co-ouderschap.
Foto door Josh Willink op Pexels.com
Jasmijn verloor haar vader ook als maatje, als vriend, als vader. Hij was er ook niet in de weekenden. Zij zag hem helemaal niet meer. Het raakt haar nog steeds als ze dat zegt. Haar innerlijk kind reageert. Als je pijn hebt en je benoemt je pijn dan doet het ongeacht de hoeveelheid pleisters die er op zitten nog steeds zeer. Het gegeven dat je een ander beeld had gewild voor je ouders en voor jezelf kan ontzettend zeer doen. Jasmijn beaamt dat grote verlangen naar dat gewenste beeld van haar ouders en zichzelf.
Haar vader is inmiddels overleden. Haar vader heeft die band ook niet echt kunnen herstellen. Door het systemisch coachen heeft zij veel proceswerk kunnen doen vanaf haar veertigste en hebben zij en haar vader elkaar op den duur ook wel weer gevonden. Ook door de scheiding bij haarzelf is er 5 jaar geen contact geweest. Toen dat een aantal jaren geleden hersteld was, ging haar vader dementeren. ‘Dus mis je ook een heel groot stuk van je vader in je leven.’
‘Je bent net als je vader’
Haar ouders gingen echt uit elkaar, toen zij inmiddels al 2 jaar in de jongste provincie woonden. ‘Dan mag je dat als puber gaan verwerken en daarbij kwam dat we terug moesten naar Amsterdam. Mijn moeder wilde heel graag terug. Dus weer moest ik een school verlaten en naar een nieuwe school. Een hele onzekere periode. Ik was een heel zichtbaar, extravert kind. Ik begon me in die tijd onzichtbaar te maken en begon me te richten op mijn studie.’ Jasmijn bleef alsmaar anderen pleasen om gezien te worden. Zij hoorde als puber maar een kant van het verhaal: het verbitterde perspectief van haar moeder. Haar moeder kon geen goed woord over haar vader opbrengen. Zij sprak vanuit haar pijn altijd slecht over haar vader tegen haar, waardoor Jasmijn een negatief beeld van haar vader kreeg.
Er ontstond ouderonthechting. Haar moeder besefte helemaal niet het gevolg van haar boosheid en verdriet over haar vader. Dat doet haar moeder – inmiddels tegen de 90 – nu nog. Als ze boos is en verdrietig is dan krijgt Jasmijn al snel de opmerking ‘Je bent net als je vader’ naar haar hoofd geslingerd. Jasmijn zegt dan wel ‘Ja mam, je wijst wel vijftig procent van mijzelf af.’ Dat vindt zij wel lastig als ouders dat doen. Nu Jasmijn zelf gescheiden is zorgt ze er bewust voor dat ze zich altijd positief over haar ex-partner uit tegenover haar dochter, juist omdat zij zelf heeft ervaren hoe dat voelt als dat niet gedaan wordt en welke gevolgen dat kan hebben. Jasmijn leek juist zo ontzettend op haar vader: communicatief, out-going, snel contact leggen met mensen. Als haar moeder haar dan afwees door haar op een negatieve wijze te vergelijken met haar vader, kwam dat altijd hard aan bij Jasmijn.
Foto door cottonbro op Pexels.com
Als jij je onafhankelijk kan opstellen, dan kan niemand je raken
Door de relatie van haar ouders betekende een relatie voor Jasmijn dat je als vrouw zowel vader als moeder diende te zijn en onafhankelijk van mannen. ‘Rijbewijs halen, HEAO diploma halen, iets van bewijsdrang dat ik het allemaal zelf kon. Dat is in het begin pittig geweest. Je denkt dat het allemaal normaal is. Dat je helemaal niet in de overgave naar mannen kan gaan.’ Zij had toen veel mannelijke energie: ‘ik kan het allemaal zelf’. Als jij je onafhankelijk kan opstellen, dan kan niemand je raken. In de periode dat haar moeder nog niet dementeerde, sloeg Jasmijn bijvoorbeeld een arm om haar moeder heen en werd dat al snel ontvangen met de opmerking ‘Ik ben een zelfstandige vrouw hoor, ik kan best wel alleen lopen.’ Jasmijn is juist dankzij het proceswerk zachter geworden. ‘Ik ben meer vanuit de vrouwelijke kant gaan zien en voelen, meer met vrouwen gaan doen. Dat ik meer op vrouwen mag leunen, hulp mag vragen. Dat was voorheen anders, het was vooral ‘moet, moet, moet.’
Kleurenkauwgombal
‘Toentertijd was er de behoefte om sterk te zijn, zodat niemand zag hoe kwetsbaar ik werkelijk was. Ik was altijd wel dicht bij mijn emotie. Als er iets was dan kon ik wel huilen. Er zijn ook mensen die hun ‘backoffice’ helemaal niet laten zien aan de buitenwereld.’ Jasmijn hoef je bij wijze van spreken maar even te prikken en ze wordt al gevoelig. Het opslaan van emoties en gevoeligheden is net als een kleurenkauwgombal, waarbij je na het harde laagje al snel bij de eerste gekleurde laagjes komt onderweg naar de kauwgombal komt. Al die gekleurde laagjes zijn allemaal opgeslagen opgestapelde emotionele laagjes elk voorzien van een eigen kleurlaag. Wat je opstapelt is eerder raakbaar. Als je dan eenmaal bij het zachte gedeelte komt, dan kan je er best wel lang op kauwen. Jasmijn is er al wat jaren op aan het kauwen. Zij heeft inmiddels heel veel geheeld. ‘Het schuldgevoel wat je altijd wel hebt gehad ook als kind en het verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van je moeder ging heel ver.’ Door systemisch coachen neemt zij vaak stellen waar waarbij een of beiden geen ouders hebben gehad als rolmodel om te laten zien hoe een relatie in de basis hoort te reilen en zeilen. Ook Jasmijn merkte dit op met haar partner.
Ouders als rolmodel
Haar vorige partner is 18 jaar ouder dan zij is. Hij heeft kinderen uit een eerder huwelijk. Samen met hem heeft Jasmijn een dochter. In dat huwelijk was zij niet haar zelf. Zij was in de veronderstelling dat ze een goed huwelijk had. Zij hadden het goed in het huwelijk. Haar toenmalige partner heeft op jonge leeftijd zijn moeder verloren en was ook een kind van gescheiden ouders. Hij zag in Jasmijn zijn verloren moeder en Jasmijn zag in hem haar verloren vader. Ze bevonden zich in een gebonden relatie geen verbonden relatie. De relatie die zij nu heeft, is veel diepgaander en mag alles er zijn. Omdat zij nooit een rolmodel heeft gehad, ging zij er van uit –zoals gezien bij haar ruziënde ouders terwijl zij als klein meisje met handen op haar oren op de trap zat – dat als ze ruzies hadden de logische reactie zou zijn ‘de relatie is over’.
Haar huidige partner, wiens ouders nog bij elkaar zijn, weet haar dan gerust te stellen dat het okay is om van mening te verschillen en dat je het samen oplost. Dat was voor haar een hele nieuwe beleving: zichzelf mogen zijn, dat het okay is als je iets niet leuk vindt. Haar echtgenoot laat zien dat je een eigen plek mag hebben, niet een die is opgelegd door een ander of door een situatie. Haar plek was er niet meer vanaf haar 14e en daarna volgden allerlei nieuwe vormen van gezinnen, stiefgezinnen en zelf stiefmoeder worden in het eerste huwelijk. ‘Ik noem het zelf altijd bonus in plaats van stief. Ik was overal stief van. Dat is ook een rare plek. Ook in het systemisch veld. Is daar wel een plek voor. Je bent als stiefouder ook nooit echt ergens deel van.’
Je bent als stiefouder ook nooit echt ergens deel van
‘Toen ik ging scheiden van mijn ex-man. Kozen de kinderen die toen inmiddels in de twintig waren, waar ik ruim 10 jaar fijne momenten mee heb gedeeld, voor hem en heb ik nooit meer gezien. Wat doet dat met mij als ik een nieuwe man met kinderen ontmoet, zoals mijn huidige partner? Ik vond het heel lastig om me te hechten aan hem nu ik ervaren had dat de kinderen ook zo weer weg konden zijn.’ Nu is alles in het leven vergankelijk. Dat de kinderen uit het eerste huwelijk kozen voor hun vader, kan ook gedaan zijn uit zelfbescherming: ‘alweer een vrouw die uit ons leven verdwijnt’. De kinderen waren boos op Jasmijn, nu zij hun vader verdriet deed. En natuurlijk ook hun, ook al zullen ze dat zelf niet meteen zo toegeven.
Foto door fauxels op Pexels.com
Een relatie beginnen waarbij beide partijen een gezin inbrachten
‘Ik had even daarvoor, waarschijnlijk omdat ik het toen niet echt wilde, een relatie gehad met een getrouwde man. Hierdoor hoefde mijn dochter niet meteen met een nieuwe man of een nieuw gezin geconfronteerd worden. Het lijkt wel of ik het onbewust heb gedaan. Ik wilde haar niet meteen met iets nieuws opzadelen. Toen ik inmiddels een aantal jaren gescheiden was, kwam mijn huidige partner in mijn leven. Met hem klopte het beter. Na anderhalf jaar kwamen de kinderen zelf met de vraag: ‘Waarom gaan jullie eigenlijk niet samenwonen?’ Wij beseften toen dat de kinderen het zelf ook leuk vonden. Het was wel spannend. Beiden hadden we een eigen woning. Samen een nieuwe woning vinden, samen opnieuw beginnen: een nieuw huis voor ons, een nieuw huis voor de kinderen.’
De bezorgdheid van haar bonuskind was confronterend, het raakte oud zeer
‘Dat leek heel mooi. In mijn bonuskind herkende ik veel van mijzelf. Hij was heel erg bezig met het zorgen voor en het beschermen van zijn moeder. Als hij bij ons was, dat was om de ene week, vond hij het niet leuk, hij had langer tijd nodig om te wennen. De verbinding met hem duurde altijd wel twee dagen en dan kon ik zijn verdriet heel sterk voelen. Hij wilde liever bij zijn moeder zijn. Als hij er niet was zou er – in zijn beleving – wel iets met zijn moeder kunnen gebeuren. Ik voelde zijn ‘down’, zijn verdriet. Hierdoor wilde ik in het begin niet naar mijn eigen huis. Als hij thuis kwam van school dan ging ik naar een vriendin om daar een theetje te drinken en kwam ik pas thuis als zijn vader er was. Het was voor mij een moeilijke periode om met elkaar te vermengen.’
Foto door Darwis Alwan op Pexels.com
De bezorgdheid van zijn zoon was confronterend, het raakte oud zeer bij haar. Jasmijn voelde dat verdriet bij hem zo sterk en wist niet wat zij daarmee moest doen. ‘We wisten toentertijd niet wat er met hem aan de hand was, dat hij zo bang was voor de veiligheid van zijn moeder. Met zijn oudste verliep de communicatie beter en ging de omgang haar makkelijker af. Hij ging naar zijn kamer, deed gewoon zijn ding. Een opgewekte jongen die makkelijk kon switchen tussen het verblijf bij zijn vader en het verblijf bij zijn moeder.’
Bij het nieuwe samengestelde gezin kwamen ook praktische zaken kijken. De bonuskinderen lustten praktisch weinig, terwijl de smaakbeleving van haar dochter dermate was ontwikkeld door de extra-curriculaire culinaire passie van haar vader. ‘Dan heb je naar je gevoel aan je opvoedingsplicht voldaan en dan komt er een kind in je leven die nauwelijks iets lust.’
Juist als je een kind bent van gescheiden ouders ben je niet altijd bewust van het gegeven dat je een gekleurde bril hebt voor wat betreft relaties en dat je zo ontzettend je best doet om je relatie te laten slagen. Op het moment dat je je bewust bent geworden van je gekleurde bril, wordt je wat losser en wordt je wat liever voor jezelf. En daardoor zijn de verwachtingen van jou naar je partner toe realistischer. Deze bewustwording kan een relatie nieuw leven inblazen.
Verlangen naar verbinding
De cultuur, je gezin van herkomst, is zo bepalend voor hoe je onbewust in het leven staat. Die patronen, die dynamieken daar ga je op een gegeven moment last van krijgen. ‘Als je er geen last van hebt, kijk je er ook hoogstwaarschijnlijk ook niet naar.’ Zij komt vaak gescheiden ouders, kinderen van gescheiden ouders tegen. Elke keer heelt zij onbewust zichzelf in het contact met deze mensen. Momenteel is zij heel sterk bezig met de verbinding met zichzelf. ‘Ik dacht wel dat ik die had. Ik had zo’n last van mijn bekken en mijn rug. Het zat gewoon vast. Emoties die ik onbewust heb vastgezet. Via de bekkentherapeut ben ik erachter gekomen dat daar ook nog veel verdriet vast zat. Ik wilde graag een tweede kindje met mijn eerste man. Dat was niet gelukt omdat hij die wens niet deelde. Ook dat verdriet zat daar vast.’
‘Het is bijzonder hoe je ongemerkt zoveel boosheid en verdriet kunt vastzetten in je lijf. Toen las ik Brené Brown’s ‘Verlangen naar verbinding – Er echt bij horen en de moed om alleen te staan’. Ik was altijd maar naar buiten aan het treden om juist in verbinding met iedereen te zijn. Dat is natuurlijk fijn, maar hoe is het om in verbinding te staan met mijzelf en los te zijn van anderen? In die fase bevind ik nu. Het is heel bijzonder dat ik op dit moment pas toe kom aan mijn Zelf. Het loslaten is waar ik nu mee bezig ben. Het geeft een ontzettende verlichting in mijn rug. Nu mag ik echt genieten en in verbinding zijn met mijzelf.’
IJzige stilte
Met het tweede huwelijk kwam Jasmijn tot inzicht dat zij veranderd is en dat zij ook haar aandeel in het stuklopen van haar huwelijk heeft onderzocht. Hierbij werden ook hun communicatiepatronen onderling belicht. Na de scheiding hebben zij en haar ex-man lang niet met elkaar gesproken. Haar eigen ouders hebben ook dertig jaar niet met elkaar gesproken. Als kind vond Jasmijn dat vreselijk. Nu kwam haar ex-man hun kind brengen zonder haar aan te kijken. Jasmijn vond het verschrikkelijk dat hun kind hetzelfde zou overkomen. Haar mailtjes met het verzoek om het zo goed mogelijk te doen voor hun dochter leken hem niet wezenlijk te bereiken. Bijna tien jaar was er een ijzige stilte tussen hen.
Foto door Pixabay op Pexels.com
‘Deze ijzige stilte heb ik tijdens een opstelling onderzocht. Het voelde vreselijk. Je denkt als ouders er het beste aan te doen om niet boos te worden. Een kind voelt dat ook. Dus ja ik heb onderzocht wat mijn aandeel was en wat ik beter had kunnen doen in mijn eerste huwelijk.’
In haar huidige huwelijk bespreken Jasmijn en haar man ook echt alles met elkaar op basis van een gelijkwaardige relatie. In haar vorige huwelijk was dat niet mogelijk deels door het leeftijdsverschil en de verwachtingen. Het levensfase-verschil vond zij met name lastig. De zelfreflectie die zij in haar eerste huwelijk nauwelijks nam, neemt ze nu wel vaker. Sneller ‘sorry’ zeggen of het bespreekbaar maken.
Een aantal jaren geleden werd haar dochter 21 jaar. Zij wilde heel graag met haar beide ouders uit eten. ‘Dat hebben we gedaan. We hebben elkaar eerst ontmoet bij een Amsterdam café, we zijn gaan eten en onze dochter vroeg op een gegeven moment ‘Hallo zijn jullie nu nog niet uitgepraat?’ Het was supergezellig.’ Haar ex-man had inmiddels een bypass ondergaan. ‘Op zulke momenten ben ik dan blij dat ons kind haar beide ouders kan zien. De communicatie is in die zin beter geworden dat hij ook tegen onze dochter herinneringen ophaalt over mij. Ik mag er weer zijn. Met mij direct niet echt. De ijzige stilte is langzaamaan aan het breken.’ Wellicht dat door haar innerlijke werk en opstellingen meer rust is ontstaan bij haar ex-man.
De ruimte in een plusgezin om over pijn te praten
Jasmijn heeft een plusgezin. Anders dan haar partner is zij zelf net als haar kind en de kinderen van haar partner, een kind van gescheiden van ouders. Jasmijn merkte op dat het bijzondere is dat elk kind daarin een eigen pad te nemen heeft. Haar jongste bonuskind heeft uiteindelijk ook veel baat gehad bij systemisch coachen en is inmiddels zelf een ambassadeur van systemisch coachen geworden.’
Stiefmoeder of niet, haar eigen ervaring met systemisch coachen heeft hem een tool gegeven om zijn leven lucht en kleur te geven. Op foto’s van hun gezin met de kinderen is niet te onderscheiden welk kind bij welke ouder hoort. Het zijn kinderen die goed met elkaar overweg kunnen en elkaar ook kunnen missen. Er blijft altijd wel iets van stief in zitten. Als een van ons iets gaat doen met het eigen kind dan wordt het bonuskind wel eens vergeten. Het is geen bloedfamilie, het blijft altijd anders op de een of andere manier. Desalniettemin zijn zij heel hecht. Er wordt gezegd dat een samengesteld gezin ongeveer 7 jaar nodig heeft om zich als zodanig te formeren.
Het effect van een afwezige vader
Jasmijn heeft jongvolwassenen op haar pad in dit stuk met haar ervaring met systemisch coachen kunnen helpen. Zij merkt dat – net zoals het geval was bij haar dochter – dat de banden zijn verbroken met de vaders. Het doet Jasmijn dan ook goed om hen daarin te mogen helpen. Ook bij young professionals ziet ze welk effect een afwezige vader op een carrière kan hebben.
Tegenwoordig wordt er veel aandacht geschonken aan het kind bij scheiding, ook vanuit de overheid. Als professional met ‘het kind in scheiding’ als werkveld wordt er veel patchwork, Eerste Hulp bij scheiding, aangeboden
‘Het zou prachtig zijn als mensen en vooral kinderen met systemisch coachen minder verdriet zullen kennen en kunnen snappen hoe relaties werken en hoe je kunt communiceren. Het mooie zou zijn als de ouders van nu ook mee zouden leren.’ Jasmijn raadt ouders die systemisch coachen overwegen eerst te werken aan hun eigen stuk. ‘Je kunt niet alle pijn laten verdwijnen. Het is belangrijk kinderen ook te laten ervaren dat je ook gelukkig kunt zijn met bepaald verdriet, door verdriet wel onderdeel te laten blijven van het leven.’
Het blijven per slot van rekening emoties, niet uit te gummen emoties. Al zou er niet meer gescheiden worden omdat het perspectief dat men heeft van een relatie dermate is veranderd, waarbij die commitment niet meer het voor altijd bij elkaar blijven inhoudt. Dan nog kan het afscheid nemen een rouwproces teweegbrengen.
Jasmijn gelooft dat het ook ergens toe dient. ‘Het is een kwestie van opgroeien. Het is belangrijk dat ouders hun kind duidelijk maken dat zij de ouders zijn en het kind het kind mag blijven. Het kind hoeft hun problemen niet op te lossen.’
Jasmijn’s boodschap aan ouders in scheiding
‘Zet je kind voorop. Ook al heb je zoveel pijn en verdriet. Zorg dat het kind daarin niet wordt meegezogen. Maak kinderen duidelijk dat zij niet de reden zijn voor de scheiding. Laat het kind jullie last niet meedragen.’
Foto door Suzy Hazelwood op Pexels.com
Jasmijn vertelt over de sessie met zware objecten, zoals stenen in water, heel veel op elkaar gestapelde boeken en tijdschriften, die deelnemers mogen gebruiken in een opstelling. Zo was er iemand die een stapel boeken vasthield tegenover een ouder en zij wilde niets aan die ouder teruggeven. Ze ging nog liever kapot dan dat ze de last die ze voor haar ouder droeg teruggaf. Jasmijn leerde om datgene dat bij een ander hoorde terug te geven. Er zijn zoveel mensen die een last van een ouder meedragen zonder enig besef daarvan of omdat zij er niets van willen weten.
Juist bij parentificatie zie je dat veel. Ook Jasmijn herkende dat. Dat deed ze ook bij haar moeder. Tegenwoordig kan ze er wel naar kijken in de trant van ‘het is haar lot’. ´Ik snap waarom zij is zoals zij is. Ik neem haar als moeder zoals zij is. Hierdoor kan ik met meer mededogen naar haar kijken.´ Als mensen dan iets zeggen over haar, reageert ze niet meer defensief en kan ze zeggen: ‘Ja, dat klopt. Zo is mijn moeder.’
Ga op zoek naar die stukken, die allebei bij jou horen
Aan kinderen die zich herkennen in het verhaal van Jasmijn als kind wil Jasmijn graag het volgende meegeven. ´Vraag om hulp om de band met allebei de ouders te behouden. Je kunt niet leven als je enkel de helft van jezelf accepteert of de ander wegstopt. Je bent dan niet volledig. Ga op zoek naar die stukken, die allebei bij jou horen. Zij het middels coaching, opstellingen of wat dan ook. Als het bewustzijn er maar mag komen dat ze dat allebei nodig hebben. Dat betekent niet per se dat je met de afwezige ouder om moet gaan, wel dat je daarin een stukje rust kunt vinden.´
De gebruikte naam ‘Jasmijn’ is om privacyredenen gefingeerd.
Mocht je naar aanleiding van dit portret geïnteresseerd zijn in coaching met familieopstellingen, neem dan eens een kijkje bij Zichtbaar ondernemen
Over Su Changoe
Su Changoe is eigenaresse van Tara Mediation. Tara Mediation begeleidt mensen die een (echt-)scheiding overwegen, hebben besloten te scheiden of een (echt-)scheiding achter de rug hebben. Tara Mediation geeft aan deze groepen ook de workshop ‘Eis je plek op! – van Samen naar Single’. Meer informatie www.taramediation.com
Voor meer informatie over Tara Mediation, interviewaanvragen of beeldmateriaal kunt u contact opnemen met Sunita Changoe per telefoon: 06-8100 6515 of per e-mail: su.changoe@taramediation.com Bezoek ook de website: www.taramediation.com
Tara Mediation creëert ruimte om verder te gaan 